Pos-t' ακους...(23)

Η δημιουργία τελειώνει εκεί που αρχίζει η προσπάθεια επιβεβαίωσής της…

Απώλεια...

Η απώλεια της μυρωδιάς κάνει το στήθος να πονά…

Κανείς δεν χτίζει όνειρα μονάχος…

Σαν άλλη φαιά ουσία τα θεμέλια του έρωτα…κινητήριος δύναμη ικανή να ορίζει τα πάντα…

Ξεχνιέμαι στο εγώ μου και πονάω σε αυτό…πρέπει ταπεινός να γίνω…

Μα για να δειχτείς την ήττα σου πρέπει με κάποιον να την μοιραστείς…

Δεν μου αρέσει ποια ο εαυτός μου…ξέχασε να ονειρεύεται…

Σκούριασε σε μια προσπάθεια να κατακτήσει τον κόσμο…μα είναι όλα μάταια και τα πήρες όλα πολύ στα σοβαρά για λίγο…

Γιατί να μην χορεύαμε πάνω στα όνειρα μας…ξυπόλητοι σε ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει…

Πόσο απλή είσαι ζωή και πόσο περίπλοκη σε κάνουμε…

Να δεις που φταίνε τα θέλω…

Να δεις που φταις και εσύ που δεν μου το θύμησες…

Να δεις που φταίω και εγώ που δεν στο θύμισα…

Επιστροφή

Είναι βράδυ…μα μοιάζει με πρωί…

Κουβαλά τούτο το βράδυ όλη την μοναξιά της μέρας…

Τα πιο όμορφα καλοκαίρια είναι αυτά που δεν σχεδίασες…

Κύματα γλιστρούν από το λαιμό σου και ο ήλιος κάνει τα μαλλιά σου ξανθά…

Μοιάζει σαν τώρα…

Και ο κόσμος που θα σου χαρίσω…;

Ακόμα μισοχτισμένος στην γωνία του δωμάτιού μας…

Σχεδόν 29 χρόνια και εκείνος φως δεν είδε…

Μα ο χρόνος για φαντασία, είναι πολυτέλεια…

Δεν ζητάω συγνώμη…γιατί το συγνώμη όταν ειπωθεί δηλώνει αδυναμία…μόνο όταν διορθωθεί είναι αληθινό…

Λασπώνουν τα όνειρα σαν δεν τα κυνηγάς μα πρέπει να μάθεις να περιμένεις στην λάσπη…

Μια νότα μαζεμένη σαν σταγόνα νερού θα σκάσει μια μέρα στο μέτωπο μου και θα με πλύνει…

Θα περιμένεις μέχρι αυτό μου το μπάνιο…
Και ύστερα τα καλοκαίρια ποτέ δεν θα τελειώνουν…

Ξημερώνει…

Είναι πρωί…μα μοιάζει με βράδυ…

Κουβαλά τούτο το πρωινό όλη την μελαγχολία της νύχτας…

Γυάλισε τα νύχια σου, για να κουβαλάς μαζί σου, πάντα τον καθρέφτη εκείνον που θα καθρεφτίζει την φάτσα σου…

Και να βλέπεις μέσα σε εκείνη, τα δικά σου όνειρα που υπάρχουν ακόμα μες την λάσπη…

Αφήστε με όλοι ήσυχο…έχω τον κόσμο μου να χτίσω…
Όχι εσύ…
Εσύ...;
Μείνε…

Το κουρδιστήρι

Έγιναν τα λόγια μου πεζά…άσπρα σαν το βαμβάκι…

Γιατί μελαγχολώ αφού σε έχω…

Φλεγόμενα τα άστρα ξεβιδώνονται και αυτά κάποτε από τον βραδινό ουρανό…

Και γίνονται θύματα για ευχές ξεχασμένων…

Για εκείνων που ονειρεύτηκαν τόσο, που δεν τόλμησαν ποτέ να προσπαθήσουν…

Για εκείνων που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ…

Και γίνεται η μελαγχολία το πιο καλό φάρμακο για την αποτυχία τους…

Πικρό που σου στεγνώνει το λαιμό…

Σαν "γιατί;" που ποτέ δεν απαντήθηκε…

Εγώ κάποτε θα άλλαζα τον κόσμο…

Θυμάσαι μικρή μου...;

Σκούπισε τα μαλλιά σου και άσε τα γένια σου να μεγαλώσουν και χάρισε στα όνειρα σου το πιο όμορφο σου ψέμα…

Κουράστηκα να κουρδίζω μηχανές…

Η αχαριστία της ρουτίνας

Την πρώτη γέλασα φορά γιατί δεν είχα δει..

Την δεύτερη κατάλαβα το φως όλα τα κάνει…

Την τρίτη ζήτησα φωτιά γιατί είχα κουραστεί…

Πια το φως δεν έφτανε το δέρμα να ζεστάνει…

Τανγκό

Έφυγα απότομα από το σκοτάδι…κοιτάχτηκα και δεν ήμουν πια εγώ…

Έκανα ένα βήμα πίσω σε αυτό…δύσκολο να αλλάξεις σε ότι σε έχει μάθει…

Είναι τούτος ο τελευταίος πειρασμός του ανθρώπου και η πρώτη του δειλία…

Δεν είναι ο ερωτάς σου το βράδυ…μήτε και η μυρωδιά σου του διαφορετικού…

Μονάχα 'κείνη η αίσθηση ότι γονατίζεις την συνήθεια και γεννιέσαι στο καινούριο…

Ακόμα κι αν πονάς…

Έκανα και άλλο βήμα να γυρίσω πίσω στις σκιές… αλλά με είχαν και αυτές ξεχάσει…

Με κοίταξαν, δεν ήμουν πια εγώ…

Ένα τανγκό, σε ένα άδειο δωμάτιο, διπλά από μια σφαίρα που φωτίζει τα δάκρυα στα μάτια των ανθρώπων…

Ο πρώτος του πειρασμός και η τελευταία του δειλία…

Η πιο όμορφη σκιά…

Τα δανεικά

Οι σκέψεις μου χαμένες…

Πάνω σε στίχους που άλλοι φτιάξαν…

Μέσα σε βιβλία που άλλοι γράψαν…

Σε τραγούδια που άλλοι είπαν και σε εικόνες που άλλοι ζωγράφισαν…

Δανικά τις ξεχνάω για να γυρίσουν ξανά πίσω σε μένα…

Γιατί η σκέψη είναι σαν την τέχνη…αν δεν σου βγαίνει σήμερα, ασ' την για την επόμενη μέρα…

Τι έχεις να της αποδείξεις άραγε;

Δανικά για αυτό σου την χαρίζω…γιατί δεν την κατέχω…

Η αντάμωση

Ξύπνησα δίπλα σου, εκείνη την πρώτη φορά…

Η μελωδία από κείνο το τραγούδι των εραστών, ακόμα έπαιζε στα αυτιά μου…

Και εγώ ήλπιζα να βραδιάσει, για να ξυπνήσω ξανά πλάι σου…

Κοιμάμαι σήμερα μακριά σου για μιαν ακόμα φορά…

Και εκείνη η μελωδία, ακόμα παίζει στα αυτιά μου…

Και εγώ ελπίζω να ξημερώσει, για να κοιμηθείς ξανά πλάι μου…

Τι άλλαξε, αφού η νότα έμεινε ίδια…;

Ίσως μάλλον τα αυτιά μας…;

Τρέχεις...και σαν τρέχεις, δεν έχεις χρόνο να θυμάσαι…

Όμορφος ο χρόνος…

Βοηθάει την σιωπή…

Και σε εκείνη δεν θες αυτιά να ακούσεις…

Έλα στο σκοτάδι…

Έλα στην σιωπή μου…

Εκεί θα σου μιλάω δίχως να μου θυμώνεις…

Ένα βράδυ μας αρκεί…

Αγκαλιά με τα σεντόνια ως το λαιμό…

Με λίγο αλκοόλ για συντροφιά…

Με μπόλικο αλκοόλ για συντροφιά…

Να μιλάμε για όνειρα και ταξίδια…

Για όσα κάναμε και όσα δεν κάναμε και για όσα δεν είπαμε ποτέ πως κάναμε...

Βουτηγμένοι ως το κόκαλο στην νοσταλγία…

Σου 'χω πει για το μπαούλο μου…;

Εκεί μέσα έχω χωρέσει όλη μου την ζωή…

Τόσο απλή…τόσο μικρή…

Δείξε μου την δικιά σου…

Και ύστερα από αυτή μας την περιπέτεια, δίχως έρωτα, δίχως σεξ, να πλαγιάσω σαν παιδί στην αγκαλιά σου…

Και εκεί να ανταμωθώ ξανά με την αιωνιότητα…

Γαλήνη

Με έχασα και με έψαξα πιο πολλές φορές από ότι προσπάθησα να με ορίσω….

Δεν έχω τίποτα να σου αποδείξω πια ζωή…

Τα μαλλιά μου άσπρισαν…
Άκου…άκου πως φυσάει η γαλήνη…

Της σκλαβιάς ο λεύτερος, της λευτεριάς ο σκλάβος

Σε ένα μπαούλο σε μια γωνία, τα απομεινάρια του εαυτού εκείνου που κάποτε κουβαλούσα…

Δεν ξέρω αν έρχεται…δεν ξέρω αν φεύγει…ξέρω μόνο πως αλλάζει…

Έχω τόσα "σαν" για να στο περιγράψω….

Μα δεν είναι αυτό ποίηση καρδιά μου…να περιγράψεις με το πιο όμορφο "σαν" , εκείνο που "σαν" δεν είναι...

Να το ζεις μόνο μπορείς…

Φτάνει να τ' αγαπάς…

Φτάνει να το νιώθεις…

Σε αφήνει ο έρωτας χαζό και εγώ που δεν είχα κανέναν να σκέφτομαι, σκέφτομαι τώρα εσένα…

Λεύτερος στο κόσμο και σκλάβος στ' αντίκρισμα σου…

-Ξέρεις τι…;

-Τι…;

-Δεν μου είπες ποτέ πρώτη καλημέρα…σ' ευχαριστώ…

Και τώρα πια δεν ντρέπομαι…

Για τα γούστα σου

Κάνεις δεν έμαθε ποτέ τίποτα για μένα…

Κανείς δεν ήξερε ποτέ τίποτα για μένα…

Ούτε καν ο χρόνος…

Και έτσι βλέπεις πάντα αυτό που σου δίνω…

Μιαν επιλεκτική προβολή για τα γούστα σου…

Η μυρωδιά του προφήτη

Τι έμεινε εδώ να μας κοιτά…;

Ξεχάστηκαν τα έργα μας στους τοίχους…στους χειμώνες τους βαρείς…στους πάτους των ποτηριών εκείνων που αδειάσαμε…

Που πήγαν όλοι οι προφήτες…;

Στα όνειρα που γίναν, για να γκρεμιστούν σαν άδεια λόγια που κανείς ποτέ δεν είπε…

Κι αν  'κείνα τα όνειρα δεν γίναν ποτέ, έμεινε η λυσμονιά τους να με χαιδεύει…

Σαν μια ταινία τόσο ρομαντική που στο τέλος σε αφήνει μόνο…

Δεν πίστευα ποτέ πως θα 'ρθεις…

Κοίτα με στα μάτια και στριφογύρνα μαζί μου σε τούτη την διαδρομή…

Την μυρωδιά σου θα διάλεγα  από όλα τα όνειρα του κόσμου…

Πάρε με να φύγουμε…

Ο παραδομένος

Τραβήξαμε μαζί κουπί, στου κόσμου αυτή τη λάβα

Μα δεν εφάνηκε ουδείς την βάρκα να μπαλώσει

Και σκλήρυνε στην μοναξιά, η δόλια η καρδιά μου

Και δεν αφήνει η έρημη, κανείς να την ζυγώσει

Της λησμονιάς μου το έρμαιο ζαλάδα θα το κάνω

Να γνέφει απ' απέναντι, την προσοχή ζητώντας

Μοναχό του θα γελά σε αυτά που λέω και κάνω

Και θα ζητά το φόβο σου, την πλάτη σου χτυπώντας

Στην αγκαλιά σου τύλιξε την άσπρη την ζωή μου

Γίνε ροδάνι που κινεί της ψυχής το αδράχτι

Και φάσκιωσε με μπλε κλωστή, στα γούστα τα δικά μου

Να κάνει ότι της ζητάς και ότι έχεις άχτι

…και ότι έχεις άχτι

Βαρέλι με σκουριά

Είμαστε εμείς…

Αυτοί που γυρνάν την πόλη με τα πόδια…

Που σαν πιούν, περπατάν ξυπόλητοι στους δρόμους…

Που κοιμόνται στα παγκάκια και που τους κλέβουν τις τσάντες σε αυτά…

Που κάνουν μπάνιο γυμνοί στην θάλασσα…

Που κάνουν μια συναυλία να σηκωθεί στο πόδι…

Που φτιάχνουν έναν κόσμο για να χωρέσει τους πάντες…

Που γυρνάν τον κόσμο με οτοστόπ…

Που κάνουν βόλτες με ένα αμάξι δίχως βενζίνη…

Που χορεύουν ζαλισμένοι στα μαγαζιά…

Που κουβαλάν μέσα τους την τρέλα των εραστών…

Που κοιμούνται αγκαλιά όλο το βράδυ σε ένα στρώμα στο πάτωμα…

Δες μας…

Είμαστε εμείς…

Είμαι εγώ…

Αυτός που έγινε ο χειρότερος κριτής στην προσπάθεια του να δείξει ότι ξέρει να κρίνει…

Στην ομορφιά δεν χωράει η σκέψη δικέ μου…και αν ο νου σου δεν ξεχνά προορισμούς, η καρδιά σου ξέχασε το ταξίδι…

Και σαν ξεχνά, στριμώχνεται σε ένα βαρέλι με σκουριά…

Παράξενη γεύση είχε σήμερα η ευτυχία…

Είμαι εγώ…

Που κλαίω στην αγκαλιά σου…

Αγάπα με για να υπάρχω…

Τα μολύβια

Πίνω από εκείνο το τζιν…και είναι όμορφα…

Έχει γαλήνη απόψε…σαν εκείνες τις νύχτες, που νιώθεις ότι η ψυχούλα σου είναι ήρεμη…

Θα χόρευα τώρα μαζί σου…σε αυτό εδώ το τραγούδι που ακούω…με το κερί δίπλα μας…και τα μολύβια στα αριστερά μου…

Μάλλον θα έκλαιγα…γιατί θα ήμουν ευτυχισμένος…κάπου εκεί…πλάι στο ώμο σου…μέσα στην αγκαλιά σου…δεξιά από το φωτιστικό μου μόλις έφτιαξα…

Μερικές φορές νιώθω ότι δεν σου λέω πολλές φορές πως σ΄αγαπώ…

Θα ΄θελα να ξυπνάς με αυτό και να κοιμάσαι με αυτό…

Μου αρέσει η ζωή μου…στο 'χω πει ποτέ;

Είναι ένα πράγμα που μερικές φορές ξεχνώ…είμαι ξεχασιάρης θαρρώ πως…αλλά να…έχω τα δυο σου μάτια να μου το θυμίζουν…

Ξέρεις τι βλέπω σε αυτά;

Ελπίδα…

Είμαι πιο απλός από όσο νομίζεις…

Θέλω λιγότερα από όσα φωνάζω…

Ένα χέρι…ένα χέρι για να κρατώ…

Είμαι απλά κάποιος που σε ερωτεύθηκε…

Και είσαι όλος μου ο κόσμος…

Σ' αγαπώ…

Να βλέπεις…

Στο είπα…