Σκόρπιες λέξεις για να περνά η ώρα…(5)

Δεν σταματούσε η δουλειά στο Sameday…όλοι έτρεχαν…όλοι θύμωναν…και όλοι ξεχνούσαν…και όλοι είχαν αυτό τον καημό της ζωής που σαν κόμπος κάθεται στο νου και σταματάει την ροή της σκέψης…εκείνο τον καημό που κάνει την ζωή να δείχνει ότι κυλάει τόσο μάταια και άδεια…

Και αυτοί που είχαν έρθει γιατί δεν είχαν ελπίδα, και αυτοί γκρίνιαζαν για την τύχη τους που τους γέννησε φτωχούς…και αυτοί που έπιναν για να ξεχάσουν και αυτοί μαράζωναν όταν περνούσε η μέθη τους…ακόμα και αυτοί που ήρθαν γιατί αγαπούσαν την θάλασσα, ακόμα και αυτοί τα χρέωναν στην ζωή, γιατί βλέπεις τον άνθρωπο η συνήθεια τον κάνει να ξεχνάει, γιατί ακόμα και αυτά που αγαπάει του τα δίνει σαν απλά δεδομένα…

Και έτσι κυλούσε η ζωή σε αυτό το αλιευτικό…όλοι δούλευαν και όλοι ξεχνούσαν να γελάσουν…όλοι εκτός από έναν…

-Μα πως γίνεται να γελάς πάντα, ακόμα και στις μεγαλύτερες τρικυμιές…ρώτησε τον Αλ ο αλκοολικός Μπένι με το ένα μάτι…

-Έχω μια γυναίκα…απάντησε εκείνος…
-Η  γυναίκα είναι η βάση αυτού του κόσμου…με μια σύντροφο μπορείς να αντέξεις όλες τις τρικυμιές της θάλασσας…γιατί οι θάλασσες όσο όμορφες και να είναι, μένουν άδειες στο χρόνο χωρίς μια γυναίκα…συνέχισε να λέει ο Αλ
-Μα οι περισσότεροι από εδώ έχουν μια, αλλά κανείς τους δεν γελά…αναρωτήθηκε ο Μπένι…
-Ίσως εγώ να έχω την σωστή…είπε ο Αλ και χαμογέλασε με υγρά μάτια
Ο Μπένι  σκέφτηκε για λίγο και ύστερα χαμογέλασε και αυτός…πήγε προς στην κάμαρα του και πέταξε το μπουκάλι με τζιν στην θάλασσα…

Σκόρπιες λέξεις για να περνά η ώρα…(4)

Έχανε γιατί απαιτούσε…

Αλλά στα οράματα δεν απαιτείς, στα οράματα δεν χάνεις…στα οράματα μόνο δημιουργείς…

-Γιατί δεν γελάνε οι άνθρωποι…;
-Γιατί δεν βρίσκουν αρκετά οράματα για αυτούς…
Για αυτό δεν γελούσε και εκείνος…
Είχε ξεχάσει τα δικά του…συμβαίνει καμιά φορά στους ανθρώπους να ξεχνούν…

 Αλλά τώρα είχε θυμηθεί…τώρα είχε ζωγραφίσει τον στόχο του…είχε έρθει η ώρα του να σωπάσει…όταν όλοι μιλούν η σιωπή πάντα δηλώνει περισσότερα από όλες τις φωνές μαζί…τράβηξε δυνατά την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο του…το έσβησε στο τασάκι και σηκώθηκε από την καρέκλα…

 -Ο άνεμος πάντα αλλάζει και παίρνει μαζί του ότι βρει στο δρόμο του…και δεν μιλάει ποτέ…μα καλά μπορείς να πιάσεις τον άνεμο…;σκέφτηκε και χαμογέλασε…

Pos-t' ακους...(11)

Η συνήθεια είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου και ο πιο ύπουλος εχθρός του…

Hey you..the end is near...enjoy your time

Δεν θα ζήσεις για πολύ, μόνο αυτό να θυμάσαι…μόνο αυτό χρειάζεται να θυμάσαι…μην φοβάσαι βρε κουτέ…γέλα…μια μέρα θα απορείς γιατί ξόδεψες έτσι το χρόνο σου…γέλα, έχεις μείνει πίσω… αυτά που θες για να γελάσεις, είναι ήδη γύρω σου…γέλα μέχρι να πεθάνεις…αλλιώς πέθανε μέχρι να γελάσεις…το χουν πει και πριν από μένα…μια είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία…δεν θα ζήσεις για πολύ, μόνο αυτό χρειάζεται να θυμάσαι…

 

Είμαι εδώ περαστικός

Δεν είμαι ούτε με τους μεν, ούτε με τους δε…δεν είμαι με κανέναν…
Εγώ είμαι μετανάστης…
Οι μετανάστες δεν έχουν πατρίδα…
Καμιά ιστορία δεν μου ανήκει, κανένας χάρτης, καμία γη…
Εγώ είμαι εδώ περαστικός…
Μόνο τόπους που αγαπάω έχω…και αυτοί οι τόποι δεν ανήκουν σε μένα…στην καρδιά μου ανήκουν…
Και αν για σένα είμαι ο ιός, το παράσιτο του κόσμου αυτού, εγώ σου χαρίζω κείνα τα λόγια που χάραξα κάποτε σε ένα καράβι…
 
Lelis belongs to the sky to the mountains to the sea…
Lelis doesn’t belong anywhere…
Lelis is free…

Έρωτες, ναυαγοί κι Εγγλέζοι...μπουρλότο

Ο έρωτας τον έκανε σοβαρό...φοβισμένο…αδύναμο…να σκέφτεται την κάθε του κίνηση…ντεφορμέ που θα λέγαν και οι Εγγλέζοι…

Αυτός που δεν έχει πλάνο βγαίνει πάντα έξω από τα νερά του όταν βρει μπροστά του ένα…και ο έρωτας παρά είναι μεγάλη δέσμευση για να μην σε καλουπώσει…κάθε κατάσταση έχει και τις συνέπειες της βλέπεις…that’s why, που θα λέγαν και οι Εγγλέζοι…

Αλλά δεν ξέρω…αυτός ο τύπος είναι περίεργος…έχει πολλά ψυχολογικά...αυτός χάνετε…αυτός δεν πάει να κινείται…είναι ναυαγός, που τριγυρνά λεύτερος, ζωντανεύει τα γύρω και ξανατριγυρνά…δεν αντέχει καμία δέσμευση… crazy bastard θα τον λέγαν οι Εγγλέζοι…

Ίσως ο έρωτας θαρρώ να μην φτιάχτηκε για όλους…να μην κολλά σε όλους…αυτουνού δεν του πάει…θα πληρώσει τις συνέπειες…τσάμπα σοβάρεψε…τσάμπα σκάει…take your time kid θα τον συμβούλευε ο Εγγλέζος… είσαι το μπουρλότο του κόσμου αυτού…  

 

 

 

Pos-t' ακους...(10)

Δεν υπάρχει ιδανική συνθήκη…παρά μόνο ιδανική ισορροπία…για αυτό και δεν ζηλεύω καμία σου κατάσταση…γιατί δεν ξέρεις να ισορροπείς…

Τα του τσε

Θα μπορούσε να είχε γίνει ο καλύτερος πολιτικός…
Ο μεγαλύτερος επαναστάτης σε τούτο τον κόσμο…
Αυτός που θα έκανε σαματά με μια του κουβέντα…
Και αυτός που θα άλλαζε όπως δεν τα άλλαξε ποτέ κανένας…

Είχε στο νυχάκι του τόση αλήθεια όσοι έχουν όλα τα κουφάρια των επαναστατών και των ιδεολόγων μαζί…

Αλλά απέχει…απέχει γιατί γνωρίζει…

Πως στην επανάσταση προτού κερδίσεις, πρέπει πρώτα να χάσεις…

 

 

 

 

 

Το μουλάρι

Δεν μου δίνεις τον χώρο σου…δεν μου δίνεις την μοιρασιά σου…εγώ σε αφήνω να με καβαλήσεις…σου προσφέρω την αδυναμία μου και εσύ πατάς πάνω της…αλλά anyway δεν είναι ότι φταις και εσύ για αυτό…άλλες συχνότητες…συμβαίνει καμιά φορά… θα μου περάσει…πάντα μου περνάει…απλά μην ξεχνιέσαι…βλέπεις γιατί θέλω να δεις…μην το πατήσεις και αυτό…

Χελώνα

Ο ενδιάμεσος είναι πάντα το πρόβλημα…ο κοντά σου, είναι εκεί και δεν σε παρεξηγεί…ο άγνωστος δεν σε ξέρει, σε μαθαίνει όπως θες εσύ να σε μάθει…αλλά εκείνος ο ενδιάμεσος, εκείνος ο τυπικός, αυτός που ξέρει το όνομα σου και την ιστορία σου και σε κοιτάει τόσο λοξά όταν αλλάζεις τα μούτρα σου, όταν κάνεις τις ατασθαλίες σου…αυτός τα κάνει όλα… αλλά εσύ φταίς…γιατί αυτός είναι ο ενδιάμεσος και αυτό ξέρει να κάνει, να σε κοιτάει λοξά…γιατί όλοι οι ενδιάμεσοι κοιτάν λοξά…γιατί ακόμα και εσύ, όταν πάρεις την ιδιότητα του ενδιάμεσου, λοξά θα κοιτάξεις…δεν έχει μάθει κάτι άλλο να κάνει αυτός ο μπάσταρδος…αλλά εσύ, πες μου…γιατί σε νοιάζει τόσο εκείνη η ματιά του, γιατί ξεροκαταπίνεις και μαζεύεσαι όταν εκείνος σε κοιτάει…πες μου, γιατί σε νοιάζει τόσο σε ματιές άλλων να μπεις…;

Ο μονόλογος του σουρεαλιστή

Σε ταρακουνάει σαν σφυρί που σου φέρνουν στο κεφάλι και αφού πρώτα έχεις αδειάσει δυο μπουκάλια ουίσκι…κινείται αργά, ύπουλα , προσαρμοστικά…πρώτα τους γύρω στο και τελευταίο εσένα…παρουσιάζεται σαν η μόνη λύση, σαν η φυσική εξέλιξη, αλλά μην το πιστέψεις γιατί είναι αργή θλίψη, αργός θάνατος…και αν μοιάζω τώρα νικημένος και αν δείχνω μπρος του αδύναμος, έτοιμος να συμμαχήσω μαζί του, ξέρω ότι εγώ μαζί του δεν κολλάω…ούτε εσύ να κολλήσεις…μόνο να τον χρησιμοποιείς σαν υποκατάστατο…στο λέω και να προσέχεις, είναι μεγάλος καριόλης αυτός ο ρεαλισμός…  

Ένα βιβλίο για το παντελόνι σου

Έχω βαρεθεί να σε ακούω να γκρινιάζεις…έχω ξεχάσει τις άλλες σου ιδιότητες…μια γκρίνια που περπατάει…δεν θα σου πω για τα χειρότερα…γιατί τα χειρότερα είναι μόνο μια παρηγοριά…και οι παρηγοριές είναι ψεύτικες…του κώλου…

Θα έπρεπε μόνο να χαίρεσαι…γιατί ευτυχώς δεν είναι και πολλά αυτά που πρέπει να μάθεις σε τούτον τον κόσμο…θαρρώ πως χωράν όλα σε ένα βιβλίο…και θαρρώ πως εκείνο το βιβλίο χωράει στην τσέπη του παντελονιού σου…

Αλλά δεν έχεις χρόνο για αλήθειες…ποτέ δεν είχες…μόνο το να φτιάχνεις προβλήματα ξέρεις…και γω που ξέρω για κείνη την αλήθεια, φοβάμαι να την ζήσω χωρίς εσένα…και φτιάχνω για μένα τα δικά μου προβλήματα…τις δικές μου γκρίνιες…

Ίσως τελικά να μην διαφέρουμε και τόσο…ίσως η διαφορά μας να είναι μόνο εκείνο το βιβλίο ξεχασμένο στην τσέπη του παντελονιού μου…το ξέρω και συ θα με έχεις βαρεθεί…

Άκουσα να λένε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν φοράν παντελόνια και δεν έχουν τσέπες για να βάλουν τα βιβλία τους…ας το βουλώσουμε και οι δυο…υπάρχει ακόμα ελπίδα…

 

 

 

Ράδιο

Μου χες πει ότι ακούς εκείνο το σταθμό στο ράδιο…και γω, κάθε φορά που ακούω εκείνον τον σταθμό, σκέφτομαι εσένα, στην άλλη άκρη του ραδιοφώνου, μαζεμένη στην καρέκλα σου κοιτάζοντας τον τοίχο, με μια έκφραση που την γεμίζει μια γλυκιά μελαγχολία, να ακούς αυτά τα τραγούδια, που κάνουν μέχρι και την πιο σκληρή καρδία να βγάλει λίγο μέλι, και να σκέφτεσαι εμένα, έχοντας στην μούρη σου ζωγραφισμένα κείνα τα υγρά μάτια της νοσταλγίας, εκείνο το αχ στο στομάχι που τόσο θέλεις να βγει από μέσα σου και ένα θαμπό χαμόγελο, σαν εκείνα τα χαμόγελα που βγάζουν οι άνθρωποι όταν κοιτάν την φάτσα τους στον καθρέφτη…

Άραγε να το ζεις όπως το ζω εγώ…;

 

 

 

Αυτό το τραγούδι έπαιζε όταν σου έγραφα αυτά τα λόγια…

 

 

 

 

Σκόρπιες λέξεις για να περνά η ώρα…(3)

Ώρα να ξαπλώσει αυτό το άδειο του κουφάρι…και αύριο να το μολύνει ξανά…αλλά δεν τον νοιάζει…γελάει…δεν το νοιάζει γιατί ξέρει ότι είναι ζωντανός…

-Μια τεράστια κουφάλα είναι η ζωή…αυτό έλεγε πάντα για εκείνη…

Κούφια σαν εκείνα τα γέρικα δέντρα…αλλά όπως και εκείνα, που κρύβουνε μέσα τους το κάθε λογής ζωντανό, έτσι και εκείνη η τεράστια κουφάλα έκρυβε μέσα της τόσο ζωή και ας ήταν κούφια…

 -Όχι Μοχάμετ, μην σε νοιάζουν οι πληγές…έλεγε στο εαυτό του…το μόνο που έχεις να κάνεις εδώ κάτω είναι να περιμένεις...τόσο εύκολο για σένα…είσαι εδώ περαστικός…

 Όλα φεύγουν και όλα γυρνάν και όλα ξαναφεύγουν…σαν βαπόρι που επιπλέει στην θάλασσα…για αυτό η θάλασσα είναι η μεγαλύτερη ψυχολόγος…γιατί σου θυμίζει ότι όλα επιπλέουν μέχρι να βουλιάξουν…το ήξερε καλά αυτό ο Μοχάμετ…είχε γυρίσει τόσες πολλές θάλασσες… 

 -Μα όχι πες μου, έχεις βρει πιο όμορφη λέξη από την “θάλασσα”…;

Αναρωτιόταν πάντα…

 

Unavailable: collecting moments

Δώσε μου και άλλη τρεχάλα…αντέχω…στα αλήθεια την αντέχω…είναι γλυκιά η άτιμη όταν σε γεμίζει….φέρτε μου και άλλη…θέλω κάθε μέρα να ξυπνάω ζωντανός…φέρτε μου και άλλη μέχρι να βγάλω κάλους στα πόδια ή να λιποθυμήσω…γιατί έτσι νιώθεις…με νιώθεις…;

Θα το αφήσω για λίγο και αυτό το στυλό…δεν μπορώ να ζυγίζω άλλο καταστάσεις…μεγάλο λάθος να κοιτάς τον κόσμο πίσω από ένα χαρτί…γιατί έτσι δεν νιώθεις…με νιώθεις;

Αλλά δεν ξεγελιέμαι…θα το πιάσω και πάλι το χαρτί…γιατί ούτε έτσι νιώθω…με νιώθεις…; 
 

Σώπα τώρα πολλά σκέφτηκες ήδη…ξέρεις πως σκοτώνεις την ευτυχία σου…;όταν σκέφτεσαι τι είναι η ευτυχία…γιατί έτσι δεν νιώθεις…με νιώθεις…;

Σ’ αφήνω, έχω τρεχάλα μπρος μου…πάω να μαζέψω λίγες ακόμα εμπειρίες….διψάω πολύ ακόμα…μην περιορίζεις την δίψα σου αν αυτή δεν έχει σβήσει ακόμα…

Γιατί έτσι δεν...........

Έλα ξέρεις και μόνος σου την συνέχεια…με κούρασες…

 

 

 

 

Pos-t' ακους...(9)

Όλα στην ζωή είναι κύματα…κύματα και ταλαντώσεις…μια πάνω, μια κάτω…δεν βαριέσαι…

 

Το βόλεμα

Δεν μπορείς να ξεβολευτείς ακόμα και αν στο ζητούσα…έστω για λίγο...να μπορούσες να περπατήσεις μαζί μου και ας σε πονάνε τα παπούτσια που φοράς…να μπορούσες να σηκωθείς λίγο από την καρέκλα σου και να ερχόσουν δίπλα μου στο όρθιο…αλλά εσύ εκεί…όλα για σένα…μόνο για σένα

Τι δουλειά έχω εγώ μαζί σου…σε μένα, αυτό το όλα για μένα δεν πιάνει…θαρρώ πως έτσι δεν νιώθεις…νομίζω πως και συ το ξέρεις…για αυτό σε έχω δει να κλαις τόσες φορές…

Έλα σταμάτα…πάψε να κλαις…σήκω από την καρέκλα και βγάλε τα παπούτσια σου και μίλα στο όρθιο…αλλά όχι μαζί μου…εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω πια…