Ο Χοσέ δεν ήταν σαν τους άλλους…ο Χοσέ ήταν αλλιώς…όλοι αγαπούσαν τον Χοσέ, χωρίς αυτός να προσπαθούσε ποτέ να κερδίσει την συμπάθεια τους…
“Είσαι ευλογημένος άνθρωπος Χοσέ, κάνεις τους ανθρώπους γύρω σου να γελάνε, αυτό είναι μεγάλη ευλογία” του είχε πει κάποτε η μητέρα του…
Τα μάτια του Χοσέ έκρυβαν μια μεγάλη αλήθεια μέσα τους, ίσως αυτό να ήταν που τον έκανε τόσο διαφορετικό από τους άλλους…ο Χοσέ έμοιαζε μερικές φορές σαν να μην το ένοιαζε τίποτα, σαν τίποτα να τον ακουμπούσε…σαν να μην είχε σκοτούρες στο κεφάλι του, σαν να μην είχε κάτι που θα του έπαιρνε εκείνη την αλήθεια από τα μάτια του…και ίσως έτσι να ήταν…ίσως ο Χοσέ να μην έβλεπε τα προβλήματα που έβλεπαν οι άλλοι γύρω του…
Ο Χοσέ όμως δεν ήταν σαν τους άλλους, ο Χοσέ σκεφτόταν πιο πολλά από αυτούς, ίσως περισσότερα από όσο έπρεπε…
“Τι είναι αυτό που με κάνει χαρούμενο;” αναρωτιόταν πάντα…
“Αρκεί αυτή η αλήθεια που έχω στα μάτια μου, η μήπως βρίσκω την χαρά στην αναγνώριση των άλλων; ”…
Ο Χοσέ ήξερε ότι η ευτυχία που στηρίζεται στο να μην χάσεις δεν ήταν ευτυχία, είναι ψευδαίσθηση…ο Χοσέ ήξερε ότι έπρεπε να τα χάσει όλα, να πάει εκεί που δεν θα υπάρξει ποτέ…ήξερε ότι έπρεπε πρώτα να αδειάσει…μόνο έτσι θα μάθαινε…μόνο έτσι θα έκανε την αλήθεια του μεγαλύτερη…μόνο έτσι θα έβρισκε την πραγματική ευτυχία…αυτή που δεν περνούσε από βλέμματα άλλων, αλλά περνούσε στο δικό του βλέμμα…
“Πιστεύεις μητέρα ότι θα βρω την πραγματική ευτυχία μια μέρα;” είχε ρωτήσει κάποτε την μητέρα του…
“Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους Χοσέ, εσύ είσαι αλλιώς…είσαι ευλογημένος άνθρωπος Χοσέ, να το θυμάσαι αυτό” είχε απαντήσει εκείνη…
