Μου χες πει ότι ακούς εκείνο το σταθμό στο ράδιο…και γω,
κάθε φορά που ακούω εκείνον τον σταθμό, σκέφτομαι εσένα, στην άλλη άκρη του
ραδιοφώνου, μαζεμένη στην καρέκλα σου κοιτάζοντας τον τοίχο, με μια έκφραση που
την γεμίζει μια γλυκιά μελαγχολία, να ακούς αυτά τα τραγούδια, που κάνουν μέχρι
και την πιο σκληρή καρδία να βγάλει λίγο μέλι, και να σκέφτεσαι εμένα, έχοντας στην
μούρη σου ζωγραφισμένα κείνα τα υγρά μάτια της νοσταλγίας, εκείνο το αχ
στο στομάχι που τόσο θέλεις να βγει από μέσα σου και ένα θαμπό χαμόγελο, σαν
εκείνα τα χαμόγελα που βγάζουν οι άνθρωποι όταν κοιτάν την φάτσα τους στον
καθρέφτη…
Άραγε να το ζεις όπως το ζω εγώ…;
Αυτό το τραγούδι έπαιζε όταν σου έγραφα αυτά τα λόγια…
