Πρωταπριλιά...

Να περπατάς το βράδυ με τις παντόφλες σου και το παλιό μπουφάν σου, αξύριστος...αδιαφορώντας για τους περαστικούς γύρω σου...
Να κοιμάσαι το βράδυ αγκαλιά με ένα μαξιλάρι και 4 κουβέρτες, αλλά και πάλι να νιώθεις το τρέμουλο στο κορμί σου...
Να χαζεύεις την σιλουέτα της  όταν κινείτε στο χώρο και να της ρίχνεις κλεφτές ματιές όταν γυρίσει την πλάτη της...
Να βάζεις όλη σου την σκέψη σε εκείνη μπας και τρυπώσεις στο νου της και σε δει πάλι το βράδυ στον ύπνο της...
Να τσαντίζεσαι όταν ο αγκώνας της ακουμπάει κάποιον άλλον που θα κάτσει δίπλα στην καρέκλα της...
Να θες να την σκεπάσεις μέσα στην αγκαλιά σου και να την κάνεις να ξεχάσει όλες της τις σκοτούρες...
Να τρελαίνεσαι με την αδιαφορία που σου δείχνει όταν τις λες ότι προχτές κοιμήθηκες με άλλην...
Να θαυμάζεις σε εκείνη ακόμα και τα χειρότερα ελαττώματα της...
Να έχει γίνει ο αναστεναγμός ο καλύτερος σου φίλος...
Να θες να της κάνεις απεγνωσμένα έρωτα...

Να θες να γίνεις για εκείνη αυτός που ποτέ δεν φανταζόσουν ότι θα είσαι...

Αν όλα αυτά δεν είναι έρωτας, τότε ο ενθουσιασμός της καθημερινότητας μου είναι μικρό παραμύθι για να σου περιγράψει αυτά που νιώθω για σένα κούκλα μου...