Δεν
ακουμπάν ποτέ οι περαστικοί...παρά μόνο γαργαλάνε...και όλοι περαστικοί θαρρώ
πως είναι...
Να
ακούμπαγα λίγο το μέτωπό σου...να φύσαγα σαν αγέρι λίγο τα μαλλιά σου και να
έπαιρνα από πάνω σου όλη την σκουριά...
Μα όσα
αγγίγματα και αν σου χάριζα, πάλι θα ξεχνούσες...κρατά πάντα η αλλαγή, όσο ένα
άγγιγμα...όσο ένα αεράκι...
Και έτσι
συνεχίζω και εγώ να περπατώ δρόμους με καλάμια και συνεχίζεις και εσύ να με
ξεχνάς...
Και ήταν
αυτό το όμορφο που φτιάξαμε μαζί, ένα φυσηματάκι...ένα καλοκαίρι μοναχά...ένας
ύπνος στην παραλία...μια βουτιά δίχως ρούχα...ένα τραγούδι στην αμμουδιά...ένα
χάδι κάτω από τα άστρα...ένα φιλί στο δρόμο...ένας χορός κυκλωτικός...
Και
αύριο με ξέχασες...και αύριο δεν σε θυμάμαι...
Τόσο
βαστά...όσο τ' αεράκι του καλοκαιριού...γι' αυτο δεν αλλάζουν οι ανθρώποι...σαν
τα καλοκαίρια μοναχά βαστούν...
