Pos-t' ακους...(20)

Και έλουσε το φως σου ολόκληρο τον χώρο...

Και έμεινα εγώ ο μικρός και εσύ η ανθισμένη...

                                             

Τώρα που ανοίγει ο καιρός

Είναι οι ψυχές των ανθρώπων ελαφριές σαν τα μπαλόνια...μα εμείς τις θάβουμε στην άμμο...

Χαζό δεν είναι...;

Kοίτα καρδία μου, ο καιρός ανοίγει...

Ήλιος θα λούζει το πρωί τα πρόσωπα μας και οι ζάρες σου θα μου γελάν στο φως του...

Πέτα αυτή την ζυγαριά και κράτα με να τρέξουμε στην άνοιξη...

Γιατί είναι οι χειμώνες βάρος που κάθονται στις πλάτες...

Και μένω και εγώ με τα ζύγια μου να παλαντζάρω τα καμώματα μου...

Μα δεν είναι η ζωή, ζύγισμα καρδιά μου...

Εκείνη ίσα που πατά στα πόδια της...γλιστρά από δίπλα σου και χαϊδεύει τα αυτιά σου...

Και σου ψιθυρίζει σιγανά, να βγάλεις τα παπούτσια και να τρέξεις ξυπόλυτος στις πέτρες, για να γίνουν και εκείνες σιγά σιγά μαξιλάρια στις πατούσες σου...

-Και είναι ο κόσμος γεμάτος χρώματα...και εσύ πάλι μου τον ζωγράφισες με γκρι...;

-Μα να.........έβρεχε σήμερα...