Αστέρια που όλο λείπετε

Είναι τα αστέρια μικρά και δε σε χωράν...
Και είναι η απώλεια σαράκι  που σε τρώει...

-Πότε έχασες τον εαυτό σου τελευταία φορά...;
-Την στιγμή που σκέφτηκα ποιον ουρανό να σου χαρίσω...

Μα είναι όλα ζύγι σε τούτη την ζωή...
Μην αμφισβητείς ποτέ το ζύγισμα σου...πάντα αυτό θα θες...
Και αν όχι, τότε δεν ήθελες αρκετά...

Μην με αμφισβητείς...μην με υποτιμάς...μην με τρομάζεις...
Μονάχα αγάπα με...
Μην αναρωτηθείς...μην με παρεξηγείς...μην με λυπηθείς...
Μονάχα δέξου κείνα που έχω να σου προσφέρω...

Γιατί εγώ γνωρίζω...εγώ πονάω...εγώ σου χαρίζω αυτό που δεν χάρισα ποτές...
Και κείνο, είναι πιο βαρύ από όλα όσα χάνω...

Μου λείπεις...

Καλώς ήρθες στην κόλαση ματάκια

Θέλω τόσα να σου πω…

Να, όπως ότι τα μπαλόνια ανεβαίνουν στον ουρανό, αλλά σκάνε μέσα στα χέρια ενός παιδιού…

Ή ότι η ευτυχία είναι θολή και έρχεται μονάχα όταν την ξεχνάμε…

Πως οι αρκούδες έχουν τόση δύναμη που μερικές φορές οι αγκαλιές τους πονάνε…

Και ότι η χαρά μπορεί να μετρηθεί, από 'κείνο το δάκρυ που ξέμεινε στα μάτια σου και από τη' μυρωδιά του τηγανισμένου λαδιού στα μαλλιά σου…

Αδικούμε τους άλλους, πάνω στο φόβο μας να μην τους αδικήσουμε…

Και αδικούμαστε, πάνω στην προσπάθεια μας να μην τους απογοητεύσουμε…

Μα εσύ ήσουν χρώμα και φωτιά…δαίμονας και ξωτικό…σίγουρη…περήφανη…καμαρωτή…

Πώς να συνεχίσω να σε αδικώ…;πώς να μην σου χαριστώ…; πώς να μην σε ερωτευθώ πιότερο…;πώς να μην σκύψω και εγώ κεφάλι…; 

Και σαν όλα αυτά ξεθωριάσουν και φθαρούν μέσα στη ρουτίνα, τότε μην σε νοιάζει…

Θα έχω άλλα τόσα να σου πω…

Θα έχεις άλλα τόσα να μου πεις…

Κανείς δεν αδικείτε δυο φορές…

Άραγε τώρα…;

Αν σου προσφέρω την κόλαση, εσύ θα την αντέξεις…;