Σκορπάν και ανταμώνουν...

Και σκορπήσαν…
Ο καθένας τράβηξε το δρόμο του…
Μα στην μοναξιά φαίνεται η προσμονή της αντάμωσης…
Γιατί ακόμα και το παράλληλο τέμνεται…και εκείνοι πάντα ήξεραν να περιμένουν…
Θαρρείς πως δεν σάλευαν όλον αυτό τον καιρό…
Πως μαζεύαν τα στήθια  τους με αέρα και τα αφήναν να σκάσουν,  παρά μόνο σε κείνη την τομή τους…
Δεν υπήρχε κόσμος για αυτούς πριν από  αυτήν, ούτε  και μετά…
Για αυτό βαστούσαν…
Γιατί το να μετράς είναι το εύκολο…
Το να αναλογείς τι σου λείπει είναι το σπουδαίο…
Τι δεν το έμαθες ακόμα…;
Ότι όσοι ζούνε χώρια, μαθαίνουν να αγαπάνε…