Η απώλεια
της μυρωδιάς κάνει το στήθος να πονά…
Κανείς
δεν χτίζει όνειρα μονάχος…
Σαν
άλλη φαιά ουσία τα θεμέλια του έρωτα…κινητήριος δύναμη ικανή να ορίζει τα πάντα…
Ξεχνιέμαι
στο εγώ μου και πονάω σε αυτό…πρέπει ταπεινός να γίνω…
Μα
για να δειχτείς την ήττα σου πρέπει με κάποιον να την μοιραστείς…
Δεν μου
αρέσει ποια ο εαυτός μου…ξέχασε να ονειρεύεται…
Σκούριασε
σε μια προσπάθεια να κατακτήσει τον κόσμο…μα
είναι όλα μάταια και τα πήρες όλα πολύ στα σοβαρά για λίγο…
Γιατί
να μην χορεύαμε πάνω στα όνειρα
μας…ξυπόλητοι σε ένα ταξίδι που
ποτέ δεν τελειώνει…
Πόσο
απλή είσαι ζωή και πόσο περίπλοκη σε κάνουμε…
Να
δεις που φταίνε τα θέλω…
Να
δεις που φταις και εσύ που δεν
μου το θύμησες…
Να
δεις που φταίω και εγώ που δεν στο θύμισα…
