Ξύπνησα
δίπλα σου, εκείνη την πρώτη φορά…
Η μελωδία
από κείνο το τραγούδι των εραστών, ακόμα έπαιζε στα αυτιά μου…
Και εγώ
ήλπιζα να βραδιάσει, για να ξυπνήσω ξανά πλάι σου…
Κοιμάμαι
σήμερα μακριά σου για μιαν ακόμα φορά…
Και εκείνη η
μελωδία, ακόμα παίζει στα αυτιά μου…
Και εγώ
ελπίζω να ξημερώσει, για να κοιμηθείς ξανά πλάι μου…
Τι άλλαξε,
αφού η νότα έμεινε ίδια…;
Ίσως μάλλον
τα αυτιά μας…;
Τρέχεις...και σαν τρέχεις,
δεν έχεις χρόνο να θυμάσαι…
Όμορφος ο
χρόνος…
Βοηθάει την
σιωπή…
Και σε
εκείνη δεν θες αυτιά να ακούσεις…
Έλα στο
σκοτάδι…
Έλα στην
σιωπή μου…
Εκεί θα σου
μιλάω δίχως να μου θυμώνεις…
Ένα βράδυ
μας αρκεί…
Αγκαλιά με
τα σεντόνια ως το λαιμό…
Με λίγο
αλκοόλ για συντροφιά…
Με μπόλικο
αλκοόλ για συντροφιά…
Να μιλάμε
για όνειρα και ταξίδια…
Για όσα
κάναμε και όσα δεν κάναμε και για όσα δεν είπαμε ποτέ πως κάναμε...
Βουτηγμένοι
ως το κόκαλο στην νοσταλγία…
Σου 'χω πει
για το μπαούλο μου…;
Εκεί μέσα
έχω χωρέσει όλη μου την ζωή…
Τόσο
απλή…τόσο μικρή…
Δείξε μου
την δικιά σου…
Και ύστερα
από αυτή μας την περιπέτεια, δίχως έρωτα, δίχως σεξ, να πλαγιάσω σαν παιδί στην
αγκαλιά σου…
Και εκεί να
ανταμωθώ ξανά με την αιωνιότητα…
