Με τα φεγγάρια σας ξεχνιέμαι...

Μα πως το αλλιώτικο να κερδίσει το σύνηθες...
Είναι θαρρείς της μοίρας γραφτό, το διαφορετικό να περνά στο ντούκου...
Μονάχα αν χάσει υπάρχει ελπίδα...
Γιατί μόνο τότες γυρνά η μάζα το κεφάλι της...

Στου αλλιώτικου την κραυγή...

Μα θέλει θάρρος αυτός ο δόλιος...
Θέλει θάρρος να μην γίνει και εκείνος μάζα...

Φέρτε μου ήλιο...φέρτε μου ήλιο για να δω...γιατί με τα φεγγάρια σας ξεχνιέμαι...

Απέτυχα σαν άνθρωπος...όχι επειδή άλλαξα, μήτε και επειδή σώπασα...
Αλλά επειδή ξεχνώ αυτά που πριν καιρό όρισα...

Έμεινα κι εγώ στο σύνηθες να ονειρεύομαι λίγο ήλιο...
Και όμως...απέτυχα...