Έφυγα
απότομα από το σκοτάδι…κοιτάχτηκα και δεν ήμουν πια εγώ…
Έκανα
ένα βήμα πίσω σε αυτό…δύσκολο να αλλάξεις σε ότι σε έχει μάθει…
Είναι
τούτος ο τελευταίος πειρασμός του
ανθρώπου και η πρώτη του δειλία…
Δεν
είναι ο ερωτάς σου το βράδυ…μήτε
και η μυρωδιά σου του διαφορετικού…
Μονάχα
'κείνη η αίσθηση ότι γονατίζεις
την συνήθεια και γεννιέσαι στο
καινούριο…
Ακόμα κι αν
πονάς…
Έκανα
και άλλο βήμα να γυρίσω πίσω στις σκιές… αλλά με είχαν και αυτές ξεχάσει…
Με
κοίταξαν, δεν ήμουν πια εγώ…
Ένα
τανγκό, σε ένα άδειο δωμάτιο,
διπλά από μια σφαίρα που φωτίζει τα δάκρυα στα μάτια των ανθρώπων…
Ο πρώτος του πειρασμός και η τελευταία του δειλία…
Η πιο
όμορφη σκιά…
