Γιατί δεν βρίσκεσαι ποτέ εδώ όταν εγώ σε θέλω...

Αν ήσουν εδώ, θα έσκαγα σαν μπουρλότο, σαν πυροτέχνημα έτοιμο να φωτίσει και τον πιο σκοτεινό ουρανό…αν ήσουν εδώ, δεν θα είχα λόγο να μετράω το χρόνο…αν ήσουν, εδώ όλα θα γελούσαν και όμως εδώ τίποτα δεν γελά…στο χω ξαναπεί ρε συ…βαριέμαι πολύ χωρίς εσένα…

...(τρεις τελείες)

Άδειασε…

Γιατί οι σκέψεις σκοτώνουν…

Άδειασε…

Γιατί ο θάνατος είναι κοντά…

Άδειασε… 

Γιατί μέσα στο άδειο σου κρύβεται η αλήθεια…

Άδειασε…

Γιατί όλα τα όμορφα σου έχουν δοθεί απλόχερα, χωρίς καν να τα ζητήσεις…

Άδειασε…

Γιατί άδειος ήρθες εδώ…

Άδειασε…

Γιατί όλα γύρω είναι ένα γαμημένο ψέμα…

Άδειασε…

Και μείνε μόνο εσύ, κανένας άλλος… 

Άδειασε γαμώ την πουτάνα μου…

 

 

 

Ασυνεννοησία

Δεν σε καταλαβαίνω…πραγματικά δεν σε καταλαβαίνω…σπάω το κεφάλι μου στο τοίχο …σε διαβάζω ξανά και ξανά αλλά και πάλι…δεν σε καταλαβαίνω…νόμιζα ότι η μαγκιά είναι να περιγράψεις το δύσκολο με τον εύκολο τρόπο…τότε γιατί δεν σε καταλαβαίνω…τόσο μπροστά είσαι και τόσο πίσω είμαι…εγώ πρέπει να ντρέπομαι η εσύ…δεν σε καταλαβαίνω…αλλά από την άλλη ίσως και εσύ δεν μπορείς να με καταλάβεις…έτσι δεν είναι κύριε ποιητά…

Για αυτό στο λέω για μια ακόμα φορά…δεν θέλω να με καταλάβεις, να με ακούσεις θέλω…εκεί κρύβεται και η ποίηση…στο να ακούς αυτά που ακούω κι εγώ… αυτό μου αρκεί…

 

 

 

 

Pos-t' ακους...(8)

Σιγά μην κάτσω να με φάτε…δεν θα σας κάνω την χάρη…δεν κάνω εγώ για τροφή…θα σας πέσω βαρύς στο στομάχι…το πετσί μου εμένα είναι χοντρό…είναι χοντρό, για να αντέχει το κρύο σας…κανίβαλοι…

Γρατζουνιές

Φοβάσαι μην γρατζουνιστείς…εκεί αρχίζουν και εκεί σταματάνε όλες οι προσπάθειες σου…φοβάσαι να πεινάσεις, φοβάσαι να σκιστείς, φοβάσαι να μείνεις με αυτά που έχεις…οι άλλοι…;τι θα πουν οι άλλοι όταν θα σε δουν άπλυτο…;πάντα αυτοί οι άλλοι...πες τους ότι τίποτα δεν σου χρειάζεσαι…ότι η ευτυχία δημιουργείτε…ότι δεν την αποκτάς…πάντα δικιά σου ήταν…αλλά εσύ κάπου την ξέχασες με όλη αυτή την βαβούρα…για αυτό όταν ήσουν παιδί γελούσες…γιατί δεν είχες τίποτα…σου αρκούσε μόνο μια πέτρα και έφτιαχνες τον ποιο όμορφο κόσμο…αλλά τώρα έχεις μάθει από γρατζουνιές…και τις φοβάσαι…κανένας αγώνας δεν είναι αληθινός όταν εσύ θες να είσαι το κέντρο του κόσμου…τίποτα δεν αλλάζει όταν εσύ φοβάσαι να χάσεις…απλά παραμορφώνεται...για αυτό δεν παίρνω μέρος στα κοινά σας…για αυτό δεν πιστεύω στους αγώνες σας......γιατί πατάνε πάνω σε εσάς…και συ δεν αλλάζεις…μου μοιάζεις τόσο ίδιος…χρόνια τώρα…γκρινιάρης χωρίς καμία γρατζουνιά…και πάντα οι άλλοι…

 

Οπότε την επόμενη φορά που θα πετάξεις κάπου πέτρα…φώναξε με να στις μαζέψω…εγώ τις θέλω για να φτιάχνω τους όμορφους κόσμους μου, εσένα σου είναι άχρηστες…

 

 

 

 

Θέλω να μείνω και άλλο εδώ

Θέλω να μείνω και άλλο εδώ…ας μην ξημερώσει…είναι τόσο όμορφα εδώ, τόσο ζεστά…μην μου μιλάτε…μην με σηκώνεται…θέλω να μείνω και άλλο εδώ…μοιάζει το πιο όμορφο μέρος η αγκαλιά σου… εκεί δεν μεθάω…εκεί δεν ζαλίζομαι…εκεί δεν έχω πονοκεφάλους…μου γεμίζει τόσο κενό…σταματάω να κρυώνω…θέλω να μείνω και άλλο εδώ…όμως δεν θα μείνω για πολύ εδώ…ποτέ δεν μένω…

 

Να σε βλέπω να γελάς...

Αν δω ότι έχεις κάπου να πατήσεις σε αφήνω ήσυχο…σε κάνω φίλο μου…πίνω μαζί σου μπύρες και ακούω όλα σου τα λόγια…μα εσύ δεν πατάς πουθενά…βάφεις τον τοίχο σου αλλά τα θεμέλια σου είναι μικρά και με αυτά σου τα θεμέλια κοκορεύεσαι πως έχεις όμορφο σπίτι…και βάφεις και ξαναβάφεις και αλλάζεις όψεις και ανοίγεις και μπαλκόνια και αλλάζεις και παράθυρα…αλλά τα θεμέλια εκεί το ίδιο μικρά…και ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, ταλαιπωρείς και μένα που σ’ αγαπάω και δεν θέλω να σου πέσει το σπίτι στο κεφάλι…θέλει γκρέμισμα το ρημάδι και χτίσιμο από την αρχή…αλλά τι σου τα λέω, αφού σε βλέπω πάλι με τις μπογιές στο χέρι…να δω πως θα το βάψεις αυτή την φορά…

Στα χω βάλει και σε ένα στιχάκι όλα τούτα που σου είπα, που πολύ μου αρέσει και σου το χαρίζω με όλη μου την καλή καρδιά ….

Γέλα μου μια φορά και ‘γω σωπαίνω…

 

 

 

 

O Έτσι

Σε σέβομαι…σε σέβομαι γιατί είσαι διαφορετικός…είναι σπάνιο να είσαι διαφορετικός…για αυτό θαρρώ σε βάφτισαν και διαφορετικό…μπορεί να μην σε γουστάρω…μπορεί να μην σε συμπαθήσω και ποτέ μου…αλλά θα σε σέβομαι και θα σε ακούω…ίσως μερικές φορές είναι καλύτερο το να σε σέβονται από το να σε συμπαθάνε…

 

Ξεκαλουπώσου...

Με απογοητεύεις…καλουπώνεσαι….η σκέψη σου είναι σε καλούπι…τα ρούχα σου είναι σε καλούπι…η μουσική που ακούς είναι σε καλούπι…μην αδικείς το εαυτό σου μικρή μου…εσύ είσαι άλλης πάστας…δεν είσαι σαν τους άλλους…εσύ δεν γεννήθηκες για να μπαίνεις σε καλούπια…εσύ γεννήθηκες για να τρέχεις ελεύθερη… ξυπόλητη…τα καλούπια είναι μικρά για σένα…μην ασχολείσαι μαζί τους…μην σε ξεγελάν…αλλά δεν σε φοβάμαι εσένα μικρή μου…εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους…μια μέρα θα βγεις από τα καλούπια …θα κάνεις πολλά πράγματα με την ζωή σου…έχεις να φας πολύ αέρα στην μούρη σου…το ξέρω…

 

Αντιπαρωπιδίστικη παρωπίδα για όλους τους παρωπίδες

Άτιμε...καμουφλάρεσαι καλά…κάνεις δεν σε καταλαβαίνει…μιλάς για εκείνη την αλήθεια, λες και την καταλαβαίνεις…αλλά εσύ είσαι στραβάδι…δεν έχεις μάθει τίποτα ακόμα…και ας τους ξεγελάς όλους…και ας σου βάζουν την ίδια ταμπέλα με μένα…αλλά εγώ σε παίρνω χαμπάρι…εγώ καταλαβαίνω την στραβωμάρα σου…ξέρω ότι καμιά σχέση δεν έχουμε και ας μας μπερδεύουν…βλέπεις, εσύ και εγώ έχουμε ένα κοινό…λέμε και οι δυο πολλά…εκεί μας μπερδεύουν…αλλά όσο καλά και να καμουφλαριστείς κάνεις πάντα το ίδιο λάθος…

Ξεχνάς να ρωτάς…

Δεν ξέρεις ακόμα τι όμορφο που είναι να ρωτάς…

Εκεί διαφέρουμε…στην ερώτηση…σε 5 λεπτά έχω μάθει τα πάντα για σένα…σε 5 λεπτά σε έχω διαβάσει σαν ανοιχτό βιβλίο…σε 5 λεπτά έχω σκίσει το καμουφλάζ σου…εσύ σε 5 χρόνια και δεν θα μάθεις ποτέ τίποτα για μένα…θα σου ξεφεύγω πάντα…θα με βάλεις και έμενα με αυτούς που τους πουλάς την αλήθεια σου για αλήθεια…και δεν θα δεις ποτέ την δικιά μου αλήθεια…

Για αυτό δεν σε γουστάρω…όχι, προτιμώ εκείνους που ρωτούν, και ας μην ξέρουν τόσα πολλά όσο εσύ…σε αυτούς δεν χρειάζεται να καμουφλαριστώ…σε σένα πρέπει…στραβάδι, που μας πουλάς και τέχνη…

 

 

 

 

 

 

Κουνήσου

Κουνήσου…σήκω και κουνήσου…μην σταματάς…συνέχεια να κουνιέσαι…πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, μέσα έξω…κουνήσου…μην σταματάς…μόνο όταν κουνιέσαι, καταλαβαίνεις πότε πρέπει να σταματήσεις…

 

Αλλιώς

Δεν με γουστάρεις…ούτε εγώ σε γουστάρω…αλλά κολλάμε …βλέπεις είχαμε την ατυχία να γνωριστούμε όταν ήμασταν αλλιώς…άμα σε γνώριζα σήμερα θα ήταν αλλιώς…αλλά εσύ πλέον με ξέρεις αλλιώς…και εγώ σε ξέρω αλλιώς…κρίμα…πλέον είναι αργά για τους δυο μας…αυτό το αλλιώς δεν αλλάζει…για αυτό μπαίνει πάντα και στο τέλος της πρότασης…αλλιώς δεν θα έμπαινε…

 

Pos-t' ακους...(7)

Η αρχή του προβλήματος είναι η ίδια η δημιουργία του προβλήματος…επομένως αν θες να λύσης το πρόβλημα μην το δημιουργείς…

 

Στην αφάνεια

Στην αφάνεια, είναι καλύτερα εκεί…είναι σκληρός Ν. αυτός ο κόσμος των ανθρώπων…δεν ακούνε και ας έχουν αυτιά…κράτα για σένα ότι μάθεις…αλλιώς θα σε κυνηγάνε…δεν θα σε αφήσουν ήσυχο…θα σε αναλώσουν, θα σε κάνουν και σένα να ξεχνάς να ακούς…γιατί όλοι βλέπουν με τα δικά τους μάτια και εγώ δεν μπορώ να τους δώσω τα δικά μου να δουν αυτά που βλέπω εγώ…για αυτό σου λέω Ν. άφησε τους έτσι, τυφλούς, δεν σώνονται αυτοί…μην κάνεις ποτέ το λάθος να μιλήσεις στους τυφλούς για φως, μόνο σε αυτούς που δεν έχουν ανοίξει τα μάτια τους να μιλάς… για αυτό να τα γράφεις όλα τούτα…για αυτούς που δεν έχουν ανοίξει ακόμα τα μάτια τους…αυτοί θα το σώσουν…για μας Ν. είναι αργά…εμάς δεν έμεινα κανείς να μας σώσει…σώσε το εαυτό σου τουλάχιστον…μείνε στην αφάνεια Ν. , μ’ ακούς…είναι καλύτερα εκεί…

Λίγο τίποτα στο πάντα

Ξεθώριασες…όπως το χρώμα που θαμπώνει στους παλιούς πίνακες…όπως την μυρωδιά που φεύγει από τα κομμένα λουλούδια…έφυγες σαν εκείνο το θάμπωμα που μένει στα τζάμια από τις κρύες ανάσες τις κρύες νύχτες…

Έμεινες εδώ, μέχρι να έρθει κάτι άλλο…και εγώ, μόνος στο τώρα, να μοιάζω με χαζός για όλα εκείνα τα μεγάλα λόγια που χρησιμοποίησα…αλλά περίεργο…δεν νιώθω χαζός με τα λόγια εκείνα…εκείνα το έκαναν να μετρήσει…εκείνα το έκαναν σπουδαίο…και ήταν ωραία…δεν θα τα πάρω πίσω…λέω να τα ξαναχρησιμοποιήσω όταν μου χρειαστούν…γιατί ίσως τίποτα να μην κρατά για πάντα, αλλά είναι ωραίο όσο κράτησε…και εκεί είναι η ουσία…

Λες να χρησιμοποιώ πάλι μεγάλα λόγια πριν την ώρα τους και να στα λέω όλα τούτα …βρε μπουμπούνα, πότε θα μάθεις να κρατάς κλειστό το στόμα σου…

Καλώς ήρθες μικρέ στην μικρή σου πόλη...

Θα μπορούσα να πω πολλά…πάρα πολλά…θα μπορούσα να πω τόσο, ώστε τα αφτιά σου να μάτωναν από την ζήλια…θα μπορούσα να πω τόσα, ώστε να σε κάνω να πέφτεις στα πατώματα, παρακαλώντας με να μην σου πω άλλα…θα μπορούσα να το κάνω…αλλά δεν θα το κάνω…εξάλλου αυτά που έγραψα είναι ήδη αρκετά για σένα…δεν θέλω να μοιραστώ περισσότερα μαζί σου…τα ωραία λέω να τα κρατήσω για μένα αυτή την φορά…χάρη σου κάνω…εσύ θα αντέχεις γιατί δεν θα μάθεις ποτέ…αλλά εγώ…τώρα που έμαθα…τώρα που είδα, μου λες πως θα αντέξω…ένας άνθρωπος χωρίς μαλλιά, μου είπε εκείνο το βράδυ, πως μόλις ξεκινήσεις αυτό το ταξίδι, δεν έχει επιστροφή…ούτε τέλος δεν έχει…

Γύρισε μεγάλος στην μικρή του πόλη, και όλα δείχνουν εδώ μικρά…

Για αυτό σου λέω καλύτερα που ξέρεις λίγα…τυχερός είσαι…θα αντέξεις…

Pos-t' ακους...(6)

Θα σου μίλαγα κάθε μέρα αν ήξερα ότι δεν το βλέπεις αλλιώς…αλλά επειδή το βλέπεις αλλιώς, δεν σου μιλάω…μίλα μου εσύ…εγώ το βλέπω έτσι όπως είναι…

Μπουμ....

Έρωτας:

Πολύπλοκη χημική αντίδραση στο σώμα του ανθρώπου…πεταλούδες στο στομάχι…χάσιμο της γης κάτω από τα πόδια…ανοιχτό στόμα…χαζό βλέμμα…αυξημένοι χτύποι…ιδρώτας…αιώρηση…προσμονή και ανυπομονησία…παρορμητισμός… τσιμπήματα στην καρδία…και άλλος ιδρώτας…αναζήτηση…λαχάνιασμα… χαμόγελο…αμήχανο χαμόγελο…   

Μα τι επιπολαιότητα να μιλάω από τώρα για έρωτα…αλλά και τι φόβος αν δεν μίλαγα…ίσως το τσίμπημα και οι πεταλούδες να αρκούν για να μιλήσω για αυτόν…ίσως και όχι…αλλά τι σημασία έχει…εγώ ,έστω και για εκείνη την φορά, θα σε φωνάζω έρωτα… ήταν πολλές οι πεταλούδες που έφερες στο στομάχι μου…

Διακοπές στο μπετό...

Να γράψω δεν μπορώ…ούτε η μουσική δεν με βοηθάει πια…ούτε η βόλτα στο μπετό…το να σκέφτομαι μου προκαλεί ζέστη, και η ζέστη πονοκέφαλο…το άγχος μου φέρνει ακόμα περισσότερη ζέστη…το μυαλό μου σταματάει στο σήμερα, δεν βλέπει παραπέρα…μέχρι και το τραγούδι έκανα 42 λεπτά να το διαλέξω…θέλω μόνο να κοιμάμαι σε μια παραλία, και όταν ξυπνήσω να πιω μια μπύρα και μετά να ξανακοιμηθώ…θέλω διακοπές…Ι am under construction…

Απολογία

Με ρώτησες γιατί γράφω…;

Με διαβάζεις με την δικιά σου φωνή...για αυτό γράφω…για να με ακούς…εγώ τα χω ακούσει ήδη…δεν μου χρειάζονται πια…με πάνε πίσω όσο τα σκέφτομαι…αλλά εσένα σε πάνε μπροστά…όποτε είμαστε κομπλέ…γιατί σε θέλω δίπλα μου…μόνος δεν μπορώ…καλύτερα οι δυο μας…και ας πηγαίνω και λίγο πίσω για να σε βρω…είναι καλύτερα έτσι…το χε πει και ένας τύπος που είχε βρει όλη την αλήθεια, αλλά ξέχασε το ποιο σημαντικό…ότι η ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν την μοιράζεσαι…όποτε για αυτή την μοιρασιά ας γυρνάω και μερικές φορές πίσω…ας χαράζω που και που κύκλους στην άμμο…έχει πιο πλάκα έτσι…με σένα, τα πίσω και τους κύκλους στην άμμο…

Γιατί στα γράφω όλα αυτά και δεν στα λέω…;γιατί έτσι δεν θα με άκουγες…κάνεις δεν ακούει με τα λόγια…έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι να το κάνουν αυτό…το χεις ξεχάσει και συ…το ξεχνάω και εγώ…και έτσι πάμε και οι δυο πίσω…οπότε καλύτερα που στα γράφω και πηγαίνω εγώ πίσω…έχει πιο πλάκα έτσι…

Aστροναύτης

Τι όμορφος που είσαι άνθρωπε…τούτην εδώ την στιγμή που διαβάζεις αυτές τις λέξεις, ένα αστέρι γεννιέται στο νεφέλωμα του Ωρίωνα, ένα κβάζαρ απομακρύνετε, μια μαύρη τρύπα καταπίνει ένα γαλαξία και μια έκρηξη σουπερνόβα γίνεται κάπου στο σύμπαν…την ίδια ώρα που εγώ πατάω κουμπιά πάνω σε αυτό το μαραφέτι που ονόμασαν πληκτρολόγιο, ενώ συνεχές και εναλλασσόμενο ρεύμα, σκάει πάνω στην οθόνη του υπολογιστή, δημιουργώντας χαρακτήρες που εγώ καταλαβαίνω…τι ομορφιά…τι όμορφος που είσαι άνθρωπε που μπορείς να τα δεις όλα αυτά…αλλά εσύ δεν τα βλέπεις …εσύ βάζεις τον εαυτό σου σε σύνορα, τον κλίνεις σε θρησκείες και βλέπεις παντού προβλήματα…και έχεις ξεχάσει αυτή σου την ομορφιά…και δεν αγαπάς ούτε εσένα…γιατί αν σε αγαπούσες δεν θα ζούσες έτσι…αν σε αγαπούσες θα ήσουν αστροναύτης και θα ζούσες στα αστέρια …αλλά θαρρείς πως είσαι μεγάλος σε αυτό τον κόσμο…την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, εσύ, η απειροελάχιστη σκόνη στην σκόνη του σύμπαντος, ασχολείσαι με μπούρδες… μα είσαι μόνο μια κουκίδα στον απέραντο χάρτη του σύμπαντος…είσαι ένας μικρός χρόνος στην αιωνιότητα…είσαι τόσο μικρός άνθρωπε…αλλά είσαι και τόσο όμορφος…τι ωραία που δείχνουν όλα όταν φαίνονται μικρά…άραγε πόσες σουπερνόβες σκάσαν μέχρι να διαβάσεις το συνεχές και εναλλασσόμενο ρεύμα από την οθόνη σου…      

Μπρος- πίσω...

Ποιός κορόιδευε ποιόν…αυτή που του πουλούσε νάζια για να τον έχει από πίσω ή αυτός που της πουλούσε έρωτες για να την έχει από μπρος…δεν βαριέσαι…και οι δυο καλά περνούσαν…αυτός από πίσω και αυτή από μπρος…αλλά μετά ήρθε ο έρωτας και τους τα γάμησε όλα…  

Σκόρπιες λέξεις για να περνά η ώρα…(2)

Ο Χοσέ δεν ήταν σαν τους άλλους…ο Χοσέ ήταν αλλιώς…όλοι αγαπούσαν τον Χοσέ, χωρίς αυτός να προσπαθούσε ποτέ να κερδίσει την συμπάθεια τους…

“Είσαι ευλογημένος άνθρωπος Χοσέ, κάνεις τους ανθρώπους γύρω σου να γελάνε, αυτό είναι μεγάλη ευλογία” του είχε πει κάποτε η μητέρα του…

Τα μάτια του Χοσέ έκρυβαν μια μεγάλη αλήθεια μέσα τους, ίσως αυτό να ήταν που τον έκανε τόσο διαφορετικό από τους άλλους…ο Χοσέ έμοιαζε μερικές φορές σαν να μην το ένοιαζε τίποτα, σαν τίποτα να τον ακουμπούσε…σαν να μην είχε σκοτούρες στο κεφάλι του, σαν να μην είχε κάτι που θα του έπαιρνε εκείνη την αλήθεια από τα μάτια του…και ίσως έτσι να ήταν…ίσως ο Χοσέ να μην έβλεπε τα προβλήματα που έβλεπαν οι άλλοι γύρω του…

Ο Χοσέ όμως δεν ήταν σαν τους άλλους, ο Χοσέ σκεφτόταν πιο πολλά από αυτούς, ίσως περισσότερα από όσο έπρεπε…

“Τι είναι αυτό που με κάνει χαρούμενο;” αναρωτιόταν πάντα…

“Αρκεί αυτή η αλήθεια που έχω στα μάτια μου, η μήπως βρίσκω την χαρά στην αναγνώριση των άλλων; ”…

Ο Χοσέ ήξερε ότι η ευτυχία που στηρίζεται στο να μην χάσεις δεν ήταν ευτυχία, είναι ψευδαίσθηση…ο Χοσέ ήξερε ότι έπρεπε να τα χάσει όλα, να πάει εκεί που δεν θα υπάρξει ποτέ…ήξερε ότι έπρεπε πρώτα να αδειάσει…μόνο έτσι θα μάθαινε…μόνο έτσι θα έκανε την αλήθεια του μεγαλύτερη…μόνο έτσι θα έβρισκε την πραγματική ευτυχία…αυτή που δεν περνούσε από βλέμματα άλλων, αλλά περνούσε στο δικό του βλέμμα…

“Πιστεύεις μητέρα ότι θα βρω την πραγματική ευτυχία μια μέρα;” είχε ρωτήσει κάποτε την μητέρα του…

“Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους Χοσέ, εσύ είσαι αλλιώς…είσαι ευλογημένος άνθρωπος Χοσέ, να το θυμάσαι αυτό” είχε απαντήσει εκείνη…

Pos-t' ακους...(5)

Καταραμένο περιτύλιγμα γιατί δείχνεις πάντα τόσο όμορφο…την σοκολάτα να κοιτάς…αυτή έχει την γλύκα…

Κρυφτό...

Μου είπες ότι δεν φοβάσαι τον θάνατο…μπούρδες, μεγάλες μπούρδες μικρή μου…ο θάνατος για τον οποίο μου μιλάς είναι λύτρωση…σαν να περπατάς στο δρόμο και μια σφαίρα να έρχεται από το πουθενά και να τρυπάει το μυαλό σου…αυτό δεν είναι θάνατος, αυτό είναι λύτρωση…και εσύ που μου λες ότι δεν φοβάσαι το θάνατο, περιμένεις μια τέτοια λύτρωση…την περιμένεις επειδή φοβάσαι…επειδή φοβάσαι το θάνατο…επειδή φοβάσαι την ζωή…τρέμεις  επειδή ο χρόνος σου είναι μετρημένος…τρέμεις, να δεις αυτή την αλήθεια…περιμένεις εκείνη την σφαίρα, για να σε λυτρώσει…για να μην καταλάβεις πότε σου, τι είναι θάνατος…για να μην τον ακουμπήσεις ποτέ…αλλά έτσι πεθαίνεις μικρή μου, με το να παίζεις κρυφτό με το Χάρο…άμα δεν φοβόσουν θα ήταν αλλιώς…άμα δεν φοβόσουν, δεν θα έτρεχες να τα μαζέψεις όλα, επειδή ξέρεις ότι δεν θα έχεις άλλη ευκαιρία να τρέξεις ξανά…δεν θα φοβόσουν να σκίσεις τα ρούχα σου μπροστά σε όλους και να τους έλεγες, “τι κοιτάτε ρε, αύριο πεθαίνω, δεν θα ζήσω και πολύ για να τα θυμηθώ”… άμα δεν φοβόσουν το θάνατο δεν θα φοβόσουν και τόσα άλλα…αλλά εσύ φοβάσαι πολλά, μικρή μου…αλλά μην στεναχωριέσαι, δεν είσαι η μόνη…και εγώ φοβάμαι…αλλά έχουμε καιρό ακόμα…μια μέρα δεν θα φοβόμαστε πια…μια μέρα θα γελάμε μαζί με το Χάρο…θα το δεις μικρή μου…δεν πρέπει να ναι και τόσο κακός τύπος…  

Αρχή -(δια)λόγου και σου' πα μου' πες…(1)

Μου ‘πες πως δεν είμαι ρεαλιστής…

Σου ‘πα  πως δεν είσαι ονειροπόλα …

Μου ‘πες πως οι ονειροπόλοι δεν επιβιώνουν…

Σου ‘πα  πως το επι δεν το χρειάζομαι…

Ποιος ρίχνει του Έρωτα τα βέλη...

Γιατί…γιατί να μην μπορώ να σε αγαπήσω…μαζί σου το ξέρω, όλα θα ήταν τόσο όμορφα…θα αγαπούσες εκείνες τις βόλτες μου στα παγκάκια, θα άκουγες τα τραγούδια μου και θα διάβαζες αυτές τις μπούρδες που γράφω… θα σου έκανα έρωτα κάθε μέρα και θα ήμασταν τόσο καλοί εραστές …και αν ακόμα δεν είσαι η τέλεια για μένα, ξέρω ότι εσύ θα άκουγες και θα έβγαζες την μεγαλύτερη ομορφιά σου…αλλά δεν μπορώ…να μπορούσα να έκλεβα ένα από εκείνα τα βέλη του Έρωτα , να το κάρφωνα πάνω μου, και ύστερα να άνοιγα τα μάτια μου και να ήταν το πρόσωπο σου, αυτό που θα αντίκριζα πρώτο…αλλά δεν μπορώ…είναι άδικο…άδικο για σένα…άδικο για μένα…γιατί…γιατί να μην μπορώ να σε αγαπήσω… μαζί σου το ξέρω, όλα θα ήταν τόσο όμορφα…γιατί…γιατί να είναι τόσο άδικος ο έρωτας…πόσα τραγούδια γράφτηκαν για εκείνους που αγαπάμε, αλλά κανέναν για εκείνους που μας αγαπάν…νομίζω ότι θα σου γράψω ένα…

Pos-t' ακους...(4)

Είχαμε λέει ένα μαγαζί…και το δουλεύαμε όλοι μαζί…και γελάγαμε…κρίμα που ήταν όνειρο…

Δύσκολος καιρός για προφήτες...

Κάποτε ήταν αλλιώς …κάποτε ήθελα να γίνω ο σωτήρας αυτού του κόσμου…αυτός που με ένα τραγούδι του θα τον άλλαζε…αυτός που θα ξεχώριζε από το κοπάδι, και θα καταργούσε όλα τα κοπάδια που υπήρχαν…τι ματαιοδοξία ε;…τώρα πια δεν το θέλω ούτε αυτό…τώρα θέλω μόνο την γαλήνη μου…τώρα θέλω να κρυφτώ…μην με παρεξηγείς, αγαπάω τους ανθρώπους…τους αγαπάω, μέχρι να τους γνωρίσω…μετά ξανά τα ίδια…κοπάδι αυτοί, μαύρο πρόβατο εγώ…αλλά όχι και εγώ στο κοπάδι είμαι, απλά έχω άλλο χρώμα…δεν ξεχωρίζω, μην φοβάσαι δεν το πιστεύω, δεν την ψώνισα, απλά θέλω να ξεχωρίσω, ματαιοδοξία είναι και αυτό, τίποτα άλλο…μακάρι να έβρισκα ξανά αυτή την δύναμη, αυτή την σιγουριά και την πίστη που είχα κάποτε, ότι  θα άλλαζα τον κόσμο…αλλά δεν μπορώ να την βρω…δεν με βοηθάς και συ…μακάρι να γύρευες και εσύ την γαλήνη σου…τότε το ξέρω το πράγμα θα ήταν αλλιώς…τότε ναι, ο κόσμος θα άλλαζε σε μία νύχτα…αλλά όχι, γίνομαι πάλι παιδί…δεν είναι τόσο εύκολο…μεγαλώνω… μεγαλώνω και πρέπει να βρω γαλήνη...κάποτε ήθελα να γίνω ο σωτήρας αυτού του κόσμου, αλλά τώρα γέρασα πια για να το πιστεύω…ελπίζω εσύ να μην σταματήσεις να το πιστεύεις…εγώ απέτυχα…

Someone press the reset button...

Νομίζω πως δεν πάει άλλο…κάθισα αρκετά και ο χρόνος, νιώθω πλέον σαν να μαζεύετε πάνω μου, να με τσιμπάει και να μου λέει “σήκω επιτέλους, αρκετά έκατσες”…δεν ξέρω τι θα πω και ούτε πως θα το πω, ποτέ δεν ήμουν καλός με τα λόγια…αλλά ξέρω τι θέλω…και έτσι αν δεν βρω εκείνα τα λόγια, θα στο δείξω με το δάχτυλο…σαν τα μικρά παιδιά που δεν ξέρουν να μιλάνε, αλλά σου δείχνουν το ωραίο με το δάχτυλο τους…γιατί το ωραίο υπήρχε πριν τα λόγια και θα υπάρχει και μετά από αυτά…απλά πρέπει να το ακούσεις…και εγώ νιώθω σαν να μίλησα αρκετά…νιώθω σαν να είδα πολλά…νιώθω σαν να μην έχω κάτι άλλο να μάθω…νιώθω ότι κουράστηκα…νομίζω ότι ο εκείνος ο χρόνος με ξανατσιμπάει κα και μου λέει “άκου, άκου αυτά που δεν έχεις ακούσει ακόμα”…νομίζω ότι θέλω να ταξιδέψω…πλέον, δείχνουν μικρά τα πράγματα γύρω μου για να με κρατήσουν…ελπίζω αύριο όταν ξυπνήσω να νιώθω πάλι έτσι…θύμισέ το μου άμα το ξεχάσω…για αυτό σε θέλω, για αυτό σε χρειάζομαι…για να μου θυμίζεις τι ωραίο που είναι να ακούς…εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό…μου το ‘χεις κερδίσει….   

Pos-t' ακους...(3)

Τι ειρωνεία ε…να αδικείσαι και να αδικείς...νομίζω κουράζομαι…μάλλον φταίει που μοιράζομαι…έχει και αυτό την ποζεριά του, μου είπες… ma fermarsi ora ,cazzo, voi siete patetici…

Kiss off

Όταν η νύχτα φωτιστεί και ο ουρανός γίνει κόκκινος, όταν οι φωνές γίνουν σαν μια νότα από ξεκούρδιστη κιθάρα και όταν βρέχει από παντού σκατά, εσύ, πάρε με από το χέρι και πάμε μαζί να φάμε σοκολάτες…αυτές θα μας γλιτώσουν…τα άλλα είναι απλά παραμύθια…και τα χω βαρεθεί…τα κλείνω όλα σε ένα μπουκάλι και τα πετάω στην θάλασσα…τα έχω βαρεθεί γιατί με κάνουν κύκλους…αλλά εγώ είμαι ευθεία παράλληλη από το κύκλο…βαρέθηκα αυτό τον κύκλο…ο κύκλος σε οδηγεί στην αρχή του…η ευθεία δεν έχει αρχή…η ευθεία δεν έχει τέλος …η ευθεία σε οδηγεί στις σοκολάτες...οι σοκολάτες μας περιμένουν…είναι ωραία μέρα σήμερα….πότε ξαναείδες κόκκινο τον ουρανό…

Kiss off όλοι τους, kiss off κύκλε…ούτε αυτά που έγραψα δεν αξίζεις…αλλά μην τα μπερδεύεις…εγώ μίλησα μόνο για σοκολάτες…ουδένα κύκλο τάραξα…ουδεμία ευθεία μου ταράζεις…  
  

Όνειρο ήταν…

Ξυπνάς…και βλέπεις εκείνη δίπλα σου…βλέπεις το ήρεμο πρόσωπό της και το απαλό δέρμα της και αισθάνεσαι τόσο τυχερός…τόσο τυχερός που την έχεις δίπλα σου…και ύστερα τρώτε μαζί πρωινό και εκείνη χαϊδεύει το πρόσωπό σου και σου ψιθυρίζει τα ποιο όμορφα λόγια που έχεις ακούσει ποτέ…λόγια που δεν μοιάζουν με λέξεις…μοιάζουν με εικόνες…με χίλιες δυο εικόνες που δεν μπορείς ούτε στα τραγούδια σου να τις χωρέσεις…και εσύ, αισθάνεσαι πάλι τόσο τυχερός που την έχεις δίπλα σου…αλλά η ώρα πέρασε, και ήρθε η στιγμή να πάς έξω…κάπου εκεί έξω, σε αυτούς του ψεύτικους ανθρώπους, που σημαίνουν τόσα λίγα για σένα….αλλά εσένα δεν σε νοιάζει…εσύ είσαι τυχερός…δεν σε νοιάζει, γιατί ξέρεις ότι όταν γυρίσεις πίσω, εκείνη θα ναι πάλι εκεί και θα σε περιμένει…και συ θα μπεις πάλι στην αγκαλιά της και θα τα ξεχάσεις όλα και θα αισθάνεσαι ξανά τόσο τυχερός που θα μπορείς να κοιμηθείς πάλι δίπλα της…και μετά, ξυπνάς, αλλά εκείνη δεν είναι  δίπλα σου…

Πρέπει επειγόντως να πάρω ένα σπίτι…

Pos-t' ακους...(2)

Καταραμένο internet που κρατάς τους ανθρώπους μέσα…internet, killing relationships…

Ο κουτός

Πόσο ανούσια η δύναμη του δεδομένου…εκεί που λες ότι κάτι σε έχει ακουμπήσει, έρχεται το απρόσμενο και καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν ισχύει…ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο…γιατί είσαι ακόμα μικρός και ας είναι η καρδία σου μεγάλη…και αν νομίζεις πως όλα τα χεις δεις, είσαι ακόμα τυφλός…για αυτό μην μιλάς με μεγάλα λόγια, γιατί τα μεγάλα λόγια είναι για τους μικρούς…σε ευχαριστώ…σε ευχαριστώ που μου έδειξες ότι υπάρχουν και δρόμοι μακριά από εκεί που ξέρω…μακριά από εκεί που φοβάμαι να δω…πόσο μικρός είμαι ακόμα…και πόσο μεγάλη έδειχνες…πόσο κουτός έδειχνα και ας είχα διαβάσει όλη την σοφία του κόσμου…πόσο σοφή έδειχνες και ας μην είχες διαβάσει τίποτα…  

Pos-t' ακους...(1)

Έλα πάρε με μια βόλτα…όλα εδώ γύρω τα χω δει

Σκόρπιες λέξεις για να περνά η ώρα…(1)

Του  μικρού Παναγιώτης ποτέ του δεν του άρεσαν τα πλούτη, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα και τα ωραία ρούχα, ούτε τα μυρωδάτα αρώματα…δεν βρήκε ποτέ του μια ουσία σε αυτά…του φαινόντουσαν τόσο ψεύτικα, τόσο άδεια και κρύα για να τον ακουμπήσουν …θα ήταν σαν να γέμιζε ένα ποτήρι νερό χωρίς να διψούσε ….ο μικρός Παναγιώτης ούτε έβρισκε ουσία και στο να ασχοληθεί  με όλους  εκείνους που τους άρεσαν τα πλούτη, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα ωραία ρούχα, και τα μυρωδάτα αρώματα…μπορεί εκείνοι να έβλεπαν κάτι που εκείνος δεν έβλεπε και αυτό δεν το πείραζε, αφού δεν είχε κάτι να ζηλέψει γιατί τίποτα από αυτά δεν ήθελε…αλλά είχε πάντα μια απορία…γιατί οι άνθρωποι εκείνοι, δεν είχαν γεμάτο βλέμμα και ένα  πλατύ  χαμόγελο και έδειχναν διψασμένοι με το νερό που έπιναν…μέχρι και εκείνος έδειχνε πιο χορτάτος από όλους αυτούς χωρίς να έχει πιεί από το νερό τους… και είχε συναντήσει και άλλους που είχαν πιο λίγα από πλούτη, μεγάλα σπίτια, ακριβά αυτοκίνητα, ωραία ρούχα και μυρωδάτα αρώματα, και έδειχναν και αυτοί λιγότερο διψασμένοι… τα πλούτη, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα ωραία ρούχα, και τα μυρωδάτα αρώματα, ο μικρός  Παναγιώτης τα έβλεπα μόνο σαν το ποτήρι και όχι σαν το νερό που θα έσβηνε την δίψα…το ήξερε γιατί μερικές φορές το είχε γευτεί εκείνο το νερό…το είχε γευτεί όταν κοίταζε τα μάτια της μικρής Μαρίας και τα πόδια της, όταν φόραγε εκείνες τις κοντές φούστες…το είχε γευτεί όταν έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του και όταν γρατζουνούσε εκείνο το μικρό γιουκαλίλι που είχε ζητήσει για δώρο από τους γονείς του…το είχε γευτεί όταν άκουγε εκείνο τον ωραίο σταθμό στο ράδιο, με την μουσική που τόσο λάτρευε…το είχε γευτεί όταν ξάπλωνε το καλοκαίρι στην παραλία και άκουγε τον ήχο της θάλασσας…το είχε γευτεί όταν κοίταζε εκείνα τα παλιά μεγάλα δέντρα…μα πως γίνεται όλα εκείνα τα απλά πράγματα, να έχουν μέσα τους τόσο νερό, αναρωτιόταν πάντα… πως γίνεται να σε ταξιδεύουν και να έχουν μέσα τους τόση μαγεία…ο μικρός Παναγιώτης, ποτέ δεν κυνήγαγε να πάρει καινούργιο ποτήρι , αλλά πάντα προσπαθούσε να γεμίσει με όσο περισσότερο νερό μπορούσε το ποτήρι που είχε ήδη… εξάλλου γιατί να αλλάξεις και να πάρεις ένα μεγαλύτερο ποτήρι αφού πάλι με την ίδια ποσότητα νερού θα το γεμίσεις…ο μικρός Παναγιώτης είχε καταλάβει ότι η ευτυχία δεν ήταν ένας κριμένος θησαυρός, που έπρεπε να τον βρει χωμένος μέσα σε κάποια πράγματα…ο μικρός Παναγιώτης είχε καταλάβει ότι η ευτυχία ήταν απλά μια επιλογή…για αυτό ο μικρός Παναγιώτης ήταν μικρός…επειδή έβλεπε την ευτυχία στην Μαρία και στα μπούτια της, στο ποδόσφαιρο και την μουσική, στην θάλασσα και στα παλιά, μεγάλα δέντρα… 

Τα Αδιέξοδα...

Επικίνδυνο πράγμα η σκέψη…κάποτε το θεωρούσα ευλογία…όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά…αλλά πλέον όσο περνάει ο καιρός, βλέπω όλο και περισσότερο την επικινδυνότητα της…οι σκέψεις μοιάζουν σαν μια μαύρη τρύπα,  όσο πιο πολύ τις επεξεργάζεσαι, τόσο πιο πολύ σε ρουφάνε…και σε οδηγούν στην ακινησία…

Αλλά νομίζω πρέπει να φτάσεις εκεί πρώτα, γιατί πως αλλιώς θα δεις την ουσία της ακινησίας σου…νομίζω, ότι όσοι ξεκινάν το ταξίδι αυτό της σκέψης, δεν φτάνουν ποτέ στην ακινησία τους, απλά πέφτουν όλο και πιο βαθιά μέσα στην τρύπα τους…θα μου πεις, τότε ίσως καλύτερα να μην ξεκινήσεις ποτέ αυτό το ταξίδι…καλύτερα να είχες την ευλογία να  γεννιόσουν ηλίθιος…αλλά πες μου άμα δεν φτάσεις σε αυτό σου το ακίνητο, σε αυτό σου το τίποτα, τότε πως θα κατανοήσεις…ποιος ο σκοπός της ευτυχίας, όταν αυτή στηρίζεται στο να μην χάσεις…πως τότε η πράξη σου θα προηγηθεί της σκέψεις σου…πως τότε η πράξη σου αυτή, θα έχει μέσα της όλο τον αυθορμητισμό σου, αλλά και όλη την σοφία και την σύνεσή σου…γιατί αλλιώς η πράξη  είναι απλά μια πράξη, χωρίς ουσία και χωρίς σκοπό…μια πράξη, ηλίθια …και θα ξεγελάς και θα ξεγελιέσαι και θα είσαι το τίποτα που είχε τα πάντα, το ακίνητο που ποτέ του δεν σταμάτησε να κινείται …θα είσαι ο ηλίθιος…όχι αυτός που είχε την ευλογία να γεννηθεί ηλίθιος, αλλά αυτός που είχε την επιλογή να γίνει…όχι την συνειδητή επιλογή, αλλά εκείνη της χωρίς ουσίας, εκείνης της χωρίς σκοπό…

Αν και πάντα μου φαινόταν γελοίο να ταμπελώνεις και να γενικεύεις τα πράγματα και τους ανθρώπους, μου φαίνεται μερικές φορές σαν να υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων…

αυτοί που τρέχουν και δεν κατανοούν ποτέ…και απλά τρέχουν στα τυφλά…επειδή  όλοι τρέχουν…χωρίς ουσία και χωρίς σκοπό

αυτοί που κατανοούν και δεν τρέχουν ποτέ…και απλά οι σκέψεις τους μένουν στις σκέψεις τους…άλλοτε, δεν τρέχουν επειδή φοβούνται, άλλοτε επειδή δεν τους βοήθησε κανείς και άλλοτε επειδή ο δρόμος που βρήκαν είναι γεμάτος τρικλοποδιές   

και τέλος, υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι, οι πολύ λίγοι, οι πάρα πολύ λίγοι …αυτοί που λάμπουν…αυτοί που πρώτα κατανοούν και μετά τρέχουν…τρέχουν εκεί που υπάρχει το όμορφο…η μάλλον δημιουργούν από μόνοι τους το όμορφο…γιατί ξέρουν τι είναι το όμορφο και δεν φοβούνται να το κάνουν

ο Νικόλας Άσιμος έλεγε, ότι όταν φτάσεις την ακινησία μπορείς παντού να ταξιδέψεις… τώρα νομίζω ότι καταλαβαίνω…

Οπότε βρε αδερφέ μην το σκοτίζεις  και πολύ…έτσι πάει…

   

Θέλει αντοχή να βρεις το ριζικό σου σε καθαρό οργασμό.



O Γυμνός...

Έχεις νιώσει ποτέ ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω σου…ότι όλοι γύρω σου, μοιάζει να σε κοιτούν με ένα βλέμμα τόσο ψυχρό και να σε κρίνουν για την κάθε σου ανάσα…και εσύ για όλα εκείνα τα ψυχρά βλέμματα, λες τα πιο ψεύτικα αστεία σου, ντύνεις τα καλύτερα ψεύτικα ρούχα σου, φτιάχνεις τα ψεύτικα μαλλιά σου και φοράς εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο σου…και είναι στιγμές που δεν αντέχεις…θέλεις να ουρλιάξεις, να σκίσεις τα ρούχα σου και να τρέξεις γυμνός και να τους πεις “τι κοιτάτε ρε, δεν έχετε δικές σας μούρες για να δείτε”…αλλά και πάλι δεν το κάνεις…γιατί ξέρεις ότι εκείνες οι ματιές κοιτάνε το καλύτερο σου ψέμα…είναι όμως κάποιες άλλες ματιές που δεν είναι σαν τις άλλες…μοιάζει σαν να σε χουν δει ήδη γυμνό…μοιάζει σαν να σε έχουν δει όταν γελάς, όταν χαίρεσαι, όταν κλαις και όταν στεναχωριέσαι…μοιάζει σαν να σε χουν δει όταν είσαι ο βασιλιάς του κόσμου αλλά και όταν είσαι ο ποιο αξιολύπητος ανθρωπάκος που έχει υπάρξει ποτέ…όταν πετάς στα σύννεφα από την χαρά σου και όταν σέρνεσαι ξανά στα πατώματα…και εσένα δεν σε νοιάζει…απλά γελάς και εσύ με τα χάλια σου και χαμογελάς με την χαρά σου…γελάς, σαν να βρίσκεσαι απέναντι σε ένα καθρέφτη και  βλέπεις μόνο τον εαυτό σου…γελάς σαν να μην φοβάσαι αν κριθείς…γιατί μοιάζει σαν εκείνη η ματιά να έχει δει την πιο όμορφη αλήθεια που έχεις μέσα σου…και όταν δεις μια τέτοια ματιά, όλα σαν να χάνουν για λίγο το χρόνο τους…θες να περπατήσεις μαζί της, θες να μιλήσεις μαζί της…θες να μπεις στην αγκαλιά της γυμνός…ίσως εκείνα τα μάτια να είναι τα μάτια των γονιών σου ή ίσως τα μάτια ενός φίλου σου…ίσως τα μάτια κάποιου που αγαπάς ή κάποιου που κάποτε αγάπησες…και δεν καταλαβαίνεις ποτέ γιατί εκείνα τα μάτια βλέπουν αυτή σου την αλήθεια και κυκλοφορείς γυμνός μπροστά τους…ίσως επειδή σε εκείνα τα μάτια βλέπεις και εσύ λίγο από τα δικά σου τα μάτια…ίσως επειδή βλέπεις και εσύ λίγο από την αλήθεια τους ή ίσως επειδή μερικές φορές όταν τα κοιτάς βαθειά μέσα τους, βλέπεις λίγο από την ψυχή τους…  

Fall in Love with Drugs...

Τι είναι το ναρκωτικό…;κάποτε ένας σοφός μου είπε ότι το ναρκωτικό είναι αυτό που εσύ θα το λατρέψεις και εκείνο δεν θα σε αγαπήσει ποτέ…τώρα το βλέπω ότι το χειρότερο από όλα είναι ένα…ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση…όταν ένας άνθρωπος σημαίνει τόσα πολλά για σένα, αλλά εσύ για αυτόν μοιάζεις σαν να μην υπάρχεις …ο έρωτας εκείνος, που κάνει την καρδιά σου τόσο ζεστή, αλλά η καρδιά της άλλης μοιάζει τόσο παγωμένη και αργά αργά παγώνει και την δικιά σου…που νιώθεις ένα μούδιασμα σε όλο σου το σώμα και να θες να φωνάξεις πως τρέμεις, αλλά εκείνη να έχει μια ηρεμία, σαν να μην συμβαίνει τίποτα και να μοιάζουν τα μάτια της να γελάν με τα δικά σου…και η θεραπεία για το ναρκωτικό αυτό, δύσκολη…τα χάδια εκείνα που δεν είναι δικά της  μοιάζουν σαν μην σου τα έδωσαν ποτέ και όλα τα άλλα ναρκωτικά μοιάζουν πολύ λίγα για να σε κάνουν να την ξεχάσεις…και σου έχει απομείνει μόνο το να σκέφτεσαι…να σκέφτεσαι πως θα ήταν άμα δεν είχες πάρει ποτέ εκείνο το ναρκωτικό…