Θυμάμαι

Αδειάζω πάνω σου, όλες μου τις σκέψεις για να μπορείς να με γυρνάς σαν χαρτάκι από στριφτό τσιγάρο που δεν καπνίζεις…

Εξασθενεί η φαντασία και σβήνει σιγά σιγά αυτή η δίψα, αλλά όχι από χόρταση , αλλά από ανάγκη...

Δεν μπορώ να γράψω όσο ζω...δεν μπορώ να σκέφτομαι όσο αγαπάω…

Έτσι γίνεται πάντα…

Πίνω…όχι για να ξεχάσω…όχι για να θυμηθώ…αλλά για να βρω τον πάτο μου…

Σου φώναξα και σήμερα και κρύφτηκες πάλι πίσω από την σιωπή σου…

Σε αδικώ μα εσύ σωπαίνεις…

Πόσο με ξευτιλίζει αυτή σου η σιωπή…

Ξευτίλισε με και άλλο…μου πάει…

Ζω για σένα γαμώτο σου…υπάρχω για σένα…

-Θέλω…θες;

Αν θες μου φτάνει…

Για αυτό οι ερωτευμένοι είναι οι πιο ανόητοι άνθρωποι σε τούτη τη γη…

Άναψέ με

Έλα να με πάρεις…

Πριν την αυγή…

Να περπατήσουμε σε κείνα τα μονοπάτια της σιωπής…

Με το αλκοόλ για μόνο σύντροφο…

Άναψέ με…

Μην μου πετάς νερό…

Φωτιά και σπίρτα θέλω…

Να σκάσω σαν μπαλοθιά…

Και να πάρω και σένα μαζί, σε κείνο το ταξίδι της καταστροφής…

Ακόμα μ' αγαπάς ή συνήθισες;

Τραγούδια που μείναν στο συρτάρι

Δεν είμαι αξίνα…δεν είμαι χάρτης…δεν είμαι προφήτης…

Εγώ μοναχά μια βόλτα θέλω να σου χαρίσω…εκείνη, της δίχως σκοπού…της δίχως αρχής…της δίχως τέλους…

Και αν δεν σου αρέσουν εκείνα που γράφω…και αν δεν σου αρέσουν εκείνα που τραγουδώ…και αν δεν σου αρέσουν εκείνα που ζωγραφίζω…

Εγώ ζω μοναχά για κείνη την βόλτα…

Όλα τα άλλα…;

Μονάχα ο ρεαλισμό στο όνειρο μου…και είναι λίγος για να με κάνει να ξεχάσω…

Για τα όνειρα ζούμε άνθρωπέ μου…στα όνειρα ζούμε, άνθρωπέ μου…

Άραγε έμεινε κανείς εδώ, να τραγουδάει τα τραγούδια μου…

Η φτωχή κατάρα του περαστικού

Τι και αν έχω όλους τους θησαυρούς του κόσμου, είναι εκείνη η φωτιά του ανεκπλήρωτου που πάντα θα με καίει…εκείνη που έρχεται πάντα με την μυρωδιά του κρασιού…με ακουμπάει, με χαϊδεύει και φεύγει σιωπηλά…

Έτσι ζουν όσοι νιώθουν…

Περαστικοί…καταραμένοι…

Θέλω.

Στα τραγούδια εκείνα που δεν έγραψα και στα λόγια που δεν είπα…στα ταξίδια εκείνα που έμειναν μοναχά πάνω στο χάρτη…στα όνειρα, που σκούριασαν μέσα στην ρουτίνα και που πνίγηκαν στ' αλκοόλ…στο κόσμο εκείνο που απέτυχα να χτίσω…

Δώσ' μου την ελπίδα να τα ζήσω όλα μαζί σου…

Θέλω.

Αστέρια που όλο λείπετε

Είναι τα αστέρια μικρά και δε σε χωράν...
Και είναι η απώλεια σαράκι  που σε τρώει...

-Πότε έχασες τον εαυτό σου τελευταία φορά...;
-Την στιγμή που σκέφτηκα ποιον ουρανό να σου χαρίσω...

Μα είναι όλα ζύγι σε τούτη την ζωή...
Μην αμφισβητείς ποτέ το ζύγισμα σου...πάντα αυτό θα θες...
Και αν όχι, τότε δεν ήθελες αρκετά...

Μην με αμφισβητείς...μην με υποτιμάς...μην με τρομάζεις...
Μονάχα αγάπα με...
Μην αναρωτηθείς...μην με παρεξηγείς...μην με λυπηθείς...
Μονάχα δέξου κείνα που έχω να σου προσφέρω...

Γιατί εγώ γνωρίζω...εγώ πονάω...εγώ σου χαρίζω αυτό που δεν χάρισα ποτές...
Και κείνο, είναι πιο βαρύ από όλα όσα χάνω...

Μου λείπεις...

Καλώς ήρθες στην κόλαση ματάκια

Θέλω τόσα να σου πω…

Να, όπως ότι τα μπαλόνια ανεβαίνουν στον ουρανό, αλλά σκάνε μέσα στα χέρια ενός παιδιού…

Ή ότι η ευτυχία είναι θολή και έρχεται μονάχα όταν την ξεχνάμε…

Πως οι αρκούδες έχουν τόση δύναμη που μερικές φορές οι αγκαλιές τους πονάνε…

Και ότι η χαρά μπορεί να μετρηθεί, από 'κείνο το δάκρυ που ξέμεινε στα μάτια σου και από τη' μυρωδιά του τηγανισμένου λαδιού στα μαλλιά σου…

Αδικούμε τους άλλους, πάνω στο φόβο μας να μην τους αδικήσουμε…

Και αδικούμαστε, πάνω στην προσπάθεια μας να μην τους απογοητεύσουμε…

Μα εσύ ήσουν χρώμα και φωτιά…δαίμονας και ξωτικό…σίγουρη…περήφανη…καμαρωτή…

Πώς να συνεχίσω να σε αδικώ…;πώς να μην σου χαριστώ…; πώς να μην σε ερωτευθώ πιότερο…;πώς να μην σκύψω και εγώ κεφάλι…; 

Και σαν όλα αυτά ξεθωριάσουν και φθαρούν μέσα στη ρουτίνα, τότε μην σε νοιάζει…

Θα έχω άλλα τόσα να σου πω…

Θα έχεις άλλα τόσα να μου πεις…

Κανείς δεν αδικείτε δυο φορές…

Άραγε τώρα…;

Αν σου προσφέρω την κόλαση, εσύ θα την αντέξεις…;

Μυστικός Δείπνος

Γυρνάνε οι φόβοι, σαν τους δαίμονες πάνω απ' τα κεφάλια των ανθρώπων, περιμένοντας εκείνη την στιγμή της αδυναμίας...

Κάθισα μια μέρα μαζί τους και τους ρώτησα...

-Γιατί έρχεστε;

-Για να μας προσπερνάς...

Και τότε εγώ ντράπηκα...

Αν το φοβάσαι, τότε δεν είσαι άξιος να το 'χεις...

Εμείς

Μάλωσε με για τα λάθη μου,

Γιάτρεψε τις αδυναμίες μου,

Κρίνε με για τις επιλογές μου,

Αμφισβήτησε τα λόγια μου,

Και γέλα δυνατά, στις αλήθειες που έχω να σου προσφέρω...

Φτύσε με, σα' να ήμουν ο χειρότερος σου εφιάλτης...

Γλύψε το πρόσωπο μου,

Αγκάλιασε το κορμί μου σαν να 'ταν πηλός,

Ρούφηξε όλη την πνοή που έχω στα στήθη μου,

Πλάγιασε μαζί μου όλο το βράδυ,

Και κράτα μου το χέρι, στα μονοπάτια εκείνα που κανείς μας δεν έχει περπατήσει...

Κάνε μου έρωτα και άσε με να σε γαμήσω άγρια...

Μα πιο πολύ απ' όλα, πίστεψε σε μένα, όπως πιστεύω εγώ σε σένα...

Ίσκιοι

Ο ίσκιος στάθηκε σιμά το φως για να τρομάξει

Ρίχνει απάνω του βουνά, βγάζει καπνούς από φωτιά, σκορπάει σύννεφα

Και 'γω σαν φύλλο στα κλαδιά με μαύρα άλουστα μαλλιά για ακτίδες γύρευα

Κατέβηκαν απ΄την πλαγιά σαν τα χτικιά οι ανθρώποι

Κουρελιασμένοι νηστικοί, με μια σινδόνη απαλή, πάνω στο δέρμα τους

Να αντανακλάει σαν γυαλί, την δίψα που 'χουν για ζωή μέσα στο αίμα τους

Ξεβράστηκε στα κύματα, γοργόνα η ελπίδα

Έλα φως κάψε την γη, σαν την νεκρή ν΄ αναστηθεί, μέσα στα χέρια σου

Με εραστές να κοιμηθεί, όσοι της έδωκαν ευχή στην πεφταστέρια σου

Ίσκιε αιώνιε αδερφέ και ' γω τι θ' απογίνω;

Pos-t' ακους...(21)

Και αν μιαν νίκη μου χαρίζω, είναι που δεν έψαξα να βρω στις ματιές των ανθρώπων, τον εαυτό μου εκείνο, που ήθελα να δούνε...
Γιατί λευτεριά σημαίνει να μην νοιάζεσαι...

Pos-t' ακους...(20)

Και έλουσε το φως σου ολόκληρο τον χώρο...

Και έμεινα εγώ ο μικρός και εσύ η ανθισμένη...

                                             

Τώρα που ανοίγει ο καιρός

Είναι οι ψυχές των ανθρώπων ελαφριές σαν τα μπαλόνια...μα εμείς τις θάβουμε στην άμμο...

Χαζό δεν είναι...;

Kοίτα καρδία μου, ο καιρός ανοίγει...

Ήλιος θα λούζει το πρωί τα πρόσωπα μας και οι ζάρες σου θα μου γελάν στο φως του...

Πέτα αυτή την ζυγαριά και κράτα με να τρέξουμε στην άνοιξη...

Γιατί είναι οι χειμώνες βάρος που κάθονται στις πλάτες...

Και μένω και εγώ με τα ζύγια μου να παλαντζάρω τα καμώματα μου...

Μα δεν είναι η ζωή, ζύγισμα καρδιά μου...

Εκείνη ίσα που πατά στα πόδια της...γλιστρά από δίπλα σου και χαϊδεύει τα αυτιά σου...

Και σου ψιθυρίζει σιγανά, να βγάλεις τα παπούτσια και να τρέξεις ξυπόλυτος στις πέτρες, για να γίνουν και εκείνες σιγά σιγά μαξιλάρια στις πατούσες σου...

-Και είναι ο κόσμος γεμάτος χρώματα...και εσύ πάλι μου τον ζωγράφισες με γκρι...;

-Μα να.........έβρεχε σήμερα...

Καρτερικό για τρεις

Γιατί δεν βγάζεις πια φωτογραφίες...;

Γιατί όταν σε αγκαλιάζω, δεν χορταίνω από εκείνη σου την αγκαλιά...;

Έχεις νιώσει ποτέ ότι το μόνο φως, είναι το πρόσωπο του ανθρώπου εκείνου, που έχεις απέναντι σου;

Δεν θυμάμαι πρόσωπα, δεν θυμάμαι τα γύρω μου...παρά μόνο εκείνο το πρόσωπο που μου χάρισες...

Μα δεν ξέρω αν είναι αρκετό...

Φοβάμαι, ξανά να το ζητήσω...φοβάμαι, ξανά να μην το χάσω...

Μου γέλαγες πάντα τόσο όμορφα...

Γιατί δεν βγάζει πια φωτογραφίες ...;

Δεν έχω κάτι άλλο να σου δώσω...

Κοίτα...είσαι λεύτερη....

Και εγώ ακόμα εδώ...μπλεγμένος σε αγκαλιές...

Δώσ΄μου άλλη μία...δεν χορταίνω πιά...έγινα άπληστος...έγινα μπλεγμένος...έγινα κουβάρι...

Βγάλε μια φωτογραφία γαμότο σου...να ξέρω ότι είσαι καλά...ότι είμαι καλά...

Μια αγκαλιά σε περιμένει σήμερα...μπες...

Βόλτα

Εμείς γυρνούσαμε σπίτι το πρωί...θυμάσαι...;

Μεθυσμένοι ως τα χαράματα με την ανάσα να μυρίζει φτηνό αλκοόλ...

Ξαπλώναμε στο γρασίδι και κοιτάγαμε τα αστέρια...

Σαν τα φαντάσματα αλητεύαμε στους δρόμους...

Γελούσαμε με τους περαστικούς...

Τραγουδούσαμε στις συναυλίες αγκαλιά...

Τρυπώναμε σε κείνα τα σκοτεινά μπαράκια...

Χορεύαμε σαν τους τρελούς, μέχρι να μας πονέσουν οι πατούσες...

Έβραζε το αίμα μας για κείνο το φιλί...

Βόλτες θολές...μέρες θολές...νύχτες θολές...χρόνια θολά...

Εκείνες οι βόλτες, που μου κρατούσες το χέρι...

Εκείνες οι βόλτες, που έκαναν τις μέρες να περνούν...

Πες μου...θυμάσαι...;

Πες μου...θυμήθηκες...;

Το τραπέζι

-Θυμάσαι εκείνο το τραπέζι που παίζαμε μικροί...; Που κρυβόμασταν από κάτω του και φτιάχναμε δικούς μας κόσμους...που δεν είχαμε παιχνίδια και βάζαμε τα μανταλάκια για ανθρώπους...Έτσι έμαθα ξέρεις τον κόσμο...με το να το φτιάχνω...

-Γιατί εγώ το ξέχασα;

-Εγώ θα σου θυμίσω...

-Το δέντρο μου δεν είναι όμορφο...

-Φταίει που δεν ήπιες πολύ κρασί...

-Θέλω να φύγω απ' την ευθεία...

Και αν εγώ σου δώσω ένα μου σημείο, θα μπορείς εσύ μετά να σχεδιάσεις ολόκληρο τον κύκλο σου;