Τραβήξαμε
μαζί κουπί, στου κόσμου αυτή τη λάβα
Μα δεν
εφάνηκε ουδείς την βάρκα να μπαλώσει
Και
σκλήρυνε στην μοναξιά, η δόλια η
καρδιά μου
Και
δεν αφήνει η έρημη, κανείς να την
ζυγώσει
Της
λησμονιάς μου το έρμαιο ζαλάδα θα το κάνω
Να
γνέφει απ' απέναντι, την προσοχή ζητώντας
Μοναχό
του θα γελά σε αυτά που λέω και κάνω
Και θα ζητά
το φόβο σου, την πλάτη σου χτυπώντας
Στην
αγκαλιά σου τύλιξε την άσπρη την ζωή μου
Γίνε ροδάνι
που κινεί της ψυχής το αδράχτι
Και
φάσκιωσε με μπλε κλωστή, στα γούστα τα δικά μου
Να κάνει
ότι της ζητάς και ότι έχεις άχτι
…και ότι
έχεις άχτι
