Και έκλεισε και την
τελευταία του βαλίτσα...είχε μαζέψει όσο χρειαζόταν...όχι πως ήταν δα και
πολλά...ήταν από αυτούς που είχε μάθει να ζει με λίγα...πάντα αλλού την είχε
την φαγούρα...τα πιαστά πράγματα σπάνια να τον συγκινούσαν...αλλιώτικος
βλέπεις...αυτή την ταμπέλα του χάριζαν όσοι τον γνώριζαν...και ήταν η αλήθεια
ετούτη πως τέτοιο αγρίμι σπάνια συναντάς...με μια περιέργεια όλα τα
δοκιμάσει...προβλήματα να μην έβρισκε
εκεί που άλλοι βρίσκαν...γεννημένος για τ' αλλιώτικο...
"Ρεμάλι ελεύθερο"- τον είχε πει κάποτε μια κοπέλα...
Και θαρρείς πως ήτανε σε όλα ανάποδος...με έναν αυθορμητισμό για οδηγό...για αυτό και ήταν αρεστός...γιατί τα έκανε όλα και όλους με μιας να ζωντανεύουν...μπουρλότο που έσκαγε και άπλωνε την αύρα του με μιας σε όλο τον χώρο...
Μα σαν να 'χε βαρεθεί τούτες του τις ιδιότητες...είχε κουραστεί να ήταν αρεστός...είχε κουραστεί να ζωντάνευε...είχε κουραστεί να πίνει, να μεθά, να πλαγιάζει και με άλλη...τον είχε κουράσει αυτή η επιβεβαίωση του διαφορετικού...
Βλέπεις, πως να σε χωρέσει ένας τόπος όταν θες να τον αλλάξεις...πως να σε συγκινήσουν τα ίδια στέκια όταν δεν έχει άλλες στιγμές να τα γεμίζεις...πως να σε συγκινήσει ένα πιόμα όταν δεν έχει άλλο γέλιο να σου χαρίσει...πως να σε συγκινήσει μια γυναίκα όταν δεν έχεις κάτι παραπάνω να της προσφέρεις...
Και ήθελε τώρα να σωπάσει...ήθελε τώρα να αλλάξει...ήθελε τώρα να σοβαρευτεί και να ωριμάσει...ήθελε να κλίσει στο μπουντρούμι τούτο το αγρίμι που κουβαλούσε χρόνια και πλέον τόσο τον κούραζε...εκείνος που στόχο δεν έβαλε ποτέ για οδηγό, έβαζε τώρα έναν...βαλίτσες και δουλειά για Αμερική χάραξε στον δρόμο...λεύτερος και μονάχος...σπουδαιότητα και αναγνώριση αλλιώτικη από αυτή που λάμβανε ως τώρα...
Η κόρνα του αμαξιού ακούστηκε...εκείνος σηκώθηκε απότομα...
-Και άμα απλά συνεχίσω να γεννάω στιγμές, σκέφτηκε...μπα, απλά προχώρα, κατέληξε να λέει μέσα του και συνέχιζε να προχωρά...
"Ρεμάλι ελεύθερο"- τον είχε πει κάποτε μια κοπέλα...
Και θαρρείς πως ήτανε σε όλα ανάποδος...με έναν αυθορμητισμό για οδηγό...για αυτό και ήταν αρεστός...γιατί τα έκανε όλα και όλους με μιας να ζωντανεύουν...μπουρλότο που έσκαγε και άπλωνε την αύρα του με μιας σε όλο τον χώρο...
Μα σαν να 'χε βαρεθεί τούτες του τις ιδιότητες...είχε κουραστεί να ήταν αρεστός...είχε κουραστεί να ζωντάνευε...είχε κουραστεί να πίνει, να μεθά, να πλαγιάζει και με άλλη...τον είχε κουράσει αυτή η επιβεβαίωση του διαφορετικού...
Βλέπεις, πως να σε χωρέσει ένας τόπος όταν θες να τον αλλάξεις...πως να σε συγκινήσουν τα ίδια στέκια όταν δεν έχει άλλες στιγμές να τα γεμίζεις...πως να σε συγκινήσει ένα πιόμα όταν δεν έχει άλλο γέλιο να σου χαρίσει...πως να σε συγκινήσει μια γυναίκα όταν δεν έχεις κάτι παραπάνω να της προσφέρεις...
Και ήθελε τώρα να σωπάσει...ήθελε τώρα να αλλάξει...ήθελε τώρα να σοβαρευτεί και να ωριμάσει...ήθελε να κλίσει στο μπουντρούμι τούτο το αγρίμι που κουβαλούσε χρόνια και πλέον τόσο τον κούραζε...εκείνος που στόχο δεν έβαλε ποτέ για οδηγό, έβαζε τώρα έναν...βαλίτσες και δουλειά για Αμερική χάραξε στον δρόμο...λεύτερος και μονάχος...σπουδαιότητα και αναγνώριση αλλιώτικη από αυτή που λάμβανε ως τώρα...
Η κόρνα του αμαξιού ακούστηκε...εκείνος σηκώθηκε απότομα...
-Και άμα απλά συνεχίσω να γεννάω στιγμές, σκέφτηκε...μπα, απλά προχώρα, κατέληξε να λέει μέσα του και συνέχιζε να προχωρά...
Μια φωνή ακούστηκε
μέσα από το δωμάτιο...
-Δεν αλλάζουν οι
άνθρωποι μωρό μου, μόνο ξεχνάνε...γεννημένος αλήτης είσαι δόλιε...δεν κάνεις
εσύ για Αμερικές και καριέρες...
Εκείνος
χαμογέλασε...σταμάτησε...
