Επιστροφή

Είναι βράδυ…μα μοιάζει με πρωί…

Κουβαλά τούτο το βράδυ όλη την μοναξιά της μέρας…

Τα πιο όμορφα καλοκαίρια είναι αυτά που δεν σχεδίασες…

Κύματα γλιστρούν από το λαιμό σου και ο ήλιος κάνει τα μαλλιά σου ξανθά…

Μοιάζει σαν τώρα…

Και ο κόσμος που θα σου χαρίσω…;

Ακόμα μισοχτισμένος στην γωνία του δωμάτιού μας…

Σχεδόν 29 χρόνια και εκείνος φως δεν είδε…

Μα ο χρόνος για φαντασία, είναι πολυτέλεια…

Δεν ζητάω συγνώμη…γιατί το συγνώμη όταν ειπωθεί δηλώνει αδυναμία…μόνο όταν διορθωθεί είναι αληθινό…

Λασπώνουν τα όνειρα σαν δεν τα κυνηγάς μα πρέπει να μάθεις να περιμένεις στην λάσπη…

Μια νότα μαζεμένη σαν σταγόνα νερού θα σκάσει μια μέρα στο μέτωπο μου και θα με πλύνει…

Θα περιμένεις μέχρι αυτό μου το μπάνιο…
Και ύστερα τα καλοκαίρια ποτέ δεν θα τελειώνουν…

Ξημερώνει…

Είναι πρωί…μα μοιάζει με βράδυ…

Κουβαλά τούτο το πρωινό όλη την μελαγχολία της νύχτας…

Γυάλισε τα νύχια σου, για να κουβαλάς μαζί σου, πάντα τον καθρέφτη εκείνον που θα καθρεφτίζει την φάτσα σου…

Και να βλέπεις μέσα σε εκείνη, τα δικά σου όνειρα που υπάρχουν ακόμα μες την λάσπη…

Αφήστε με όλοι ήσυχο…έχω τον κόσμο μου να χτίσω…
Όχι εσύ…
Εσύ...;
Μείνε…

Το κουρδιστήρι

Έγιναν τα λόγια μου πεζά…άσπρα σαν το βαμβάκι…

Γιατί μελαγχολώ αφού σε έχω…

Φλεγόμενα τα άστρα ξεβιδώνονται και αυτά κάποτε από τον βραδινό ουρανό…

Και γίνονται θύματα για ευχές ξεχασμένων…

Για εκείνων που ονειρεύτηκαν τόσο, που δεν τόλμησαν ποτέ να προσπαθήσουν…

Για εκείνων που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ…

Και γίνεται η μελαγχολία το πιο καλό φάρμακο για την αποτυχία τους…

Πικρό που σου στεγνώνει το λαιμό…

Σαν "γιατί;" που ποτέ δεν απαντήθηκε…

Εγώ κάποτε θα άλλαζα τον κόσμο…

Θυμάσαι μικρή μου...;

Σκούπισε τα μαλλιά σου και άσε τα γένια σου να μεγαλώσουν και χάρισε στα όνειρα σου το πιο όμορφο σου ψέμα…

Κουράστηκα να κουρδίζω μηχανές…

Η αχαριστία της ρουτίνας

Την πρώτη γέλασα φορά γιατί δεν είχα δει..

Την δεύτερη κατάλαβα το φως όλα τα κάνει…

Την τρίτη ζήτησα φωτιά γιατί είχα κουραστεί…

Πια το φως δεν έφτανε το δέρμα να ζεστάνει…

Τανγκό

Έφυγα απότομα από το σκοτάδι…κοιτάχτηκα και δεν ήμουν πια εγώ…

Έκανα ένα βήμα πίσω σε αυτό…δύσκολο να αλλάξεις σε ότι σε έχει μάθει…

Είναι τούτος ο τελευταίος πειρασμός του ανθρώπου και η πρώτη του δειλία…

Δεν είναι ο ερωτάς σου το βράδυ…μήτε και η μυρωδιά σου του διαφορετικού…

Μονάχα 'κείνη η αίσθηση ότι γονατίζεις την συνήθεια και γεννιέσαι στο καινούριο…

Ακόμα κι αν πονάς…

Έκανα και άλλο βήμα να γυρίσω πίσω στις σκιές… αλλά με είχαν και αυτές ξεχάσει…

Με κοίταξαν, δεν ήμουν πια εγώ…

Ένα τανγκό, σε ένα άδειο δωμάτιο, διπλά από μια σφαίρα που φωτίζει τα δάκρυα στα μάτια των ανθρώπων…

Ο πρώτος του πειρασμός και η τελευταία του δειλία…

Η πιο όμορφη σκιά…

Τα δανεικά

Οι σκέψεις μου χαμένες…

Πάνω σε στίχους που άλλοι φτιάξαν…

Μέσα σε βιβλία που άλλοι γράψαν…

Σε τραγούδια που άλλοι είπαν και σε εικόνες που άλλοι ζωγράφισαν…

Δανικά τις ξεχνάω για να γυρίσουν ξανά πίσω σε μένα…

Γιατί η σκέψη είναι σαν την τέχνη…αν δεν σου βγαίνει σήμερα, ασ' την για την επόμενη μέρα…

Τι έχεις να της αποδείξεις άραγε;

Δανικά για αυτό σου την χαρίζω…γιατί δεν την κατέχω…