Αλκοόλ

Πάντα να εμβαθύνεις...

Το λάθος, δεν ακουμπά ποτέ τις επιφάνειες...

Τρέλα είναι και τούτο που νιώθω...
Παρορμητισμός ενός ακόμα ανθρώπου που θέλει να ζήσει...
Γιατί λόγια γεννάει ο νους, μα οι πράξεις μας ορίζουν...

Και τούτο το αλκοόλ πρέπει να το κόψω δεν με βοηθάει πια...το έχω βαρεθεί...
Μα διψά ο παρορμητισμός μου και θα μείνω πάλι στα λόγια...
Πόσα ποτήρια ήπια...;

Γιατί λοιπόν τα γράφω...;

Γιατί έτσι εμβαθύνω...
Τα αφήνω και ας με παν' στο πάτο...
Και ας τα χάσω όλα...ο χαμένος τα παίρνει όλα...Αγγελάκα...

Γράψε και ένα τελευταίο...μην τους αφήνεις έτσι...
Τι δεν είπα από τα παραπάνω...;

Α ναι...το όρισμα ξέχασα...
Το όρισμα μου, η παρακμή μου...
Σας την χαρίζω...

Σκόρπιες λέξεις για να περνά η ώρα…(7)

Και έκλεισε και την τελευταία του βαλίτσα...είχε μαζέψει όσο χρειαζόταν...όχι πως ήταν δα και πολλά...ήταν από αυτούς που είχε μάθει να ζει με λίγα...πάντα αλλού την είχε την φαγούρα...τα πιαστά πράγματα σπάνια να τον συγκινούσαν...αλλιώτικος βλέπεις...αυτή την ταμπέλα του χάριζαν όσοι τον γνώριζαν...και ήταν η αλήθεια ετούτη πως τέτοιο αγρίμι σπάνια συναντάς...με μια περιέργεια όλα τα δοκιμάσει...προβλήματα να μην  έβρισκε εκεί που άλλοι βρίσκαν...γεννημένος για τ' αλλιώτικο...
"Ρεμάλι ελεύθερο"- τον είχε πει κάποτε μια κοπέλα...
Και θαρρείς πως ήτανε σε όλα ανάποδος...με έναν αυθορμητισμό για οδηγό...για αυτό και ήταν αρεστός...γιατί τα έκανε όλα και όλους με μιας να ζωντανεύουν...μπουρλότο που έσκαγε και άπλωνε την αύρα του με μιας σε όλο τον χώρο...

Μα σαν να 'χε βαρεθεί τούτες του τις ιδιότητες...είχε κουραστεί να ήταν αρεστός...είχε κουραστεί να ζωντάνευε...είχε κουραστεί να πίνει, να μεθά, να πλαγιάζει και με άλλη...τον είχε κουράσει αυτή η επιβεβαίωση του διαφορετικού...

Βλέπεις, πως να σε χωρέσει ένας τόπος όταν θες να τον αλλάξεις...πως να σε συγκινήσουν τα ίδια στέκια όταν δεν έχει άλλες στιγμές να τα γεμίζεις...πως να σε συγκινήσει ένα πιόμα όταν δεν έχει άλλο γέλιο να σου χαρίσει...πως να σε συγκινήσει μια γυναίκα όταν δεν έχεις κάτι παραπάνω να της προσφέρεις...

Και ήθελε τώρα να σωπάσει...ήθελε τώρα να αλλάξει...ήθελε τώρα να σοβαρευτεί και να ωριμάσει...ήθελε να κλίσει στο μπουντρούμι τούτο το αγρίμι που κουβαλούσε χρόνια και πλέον τόσο τον κούραζε...εκείνος που στόχο δεν έβαλε ποτέ για οδηγό, έβαζε τώρα έναν...βαλίτσες και δουλειά για Αμερική χάραξε στον δρόμο...λεύτερος και μονάχος...σπουδαιότητα και αναγνώριση αλλιώτικη από αυτή που λάμβανε ως τώρα...

Η κόρνα του αμαξιού ακούστηκε...εκείνος σηκώθηκε απότομα...
-Και άμα απλά συνεχίσω να γεννάω στιγμές, σκέφτηκε...μπα, απλά προχώρα, κατέληξε να λέει μέσα του και συνέχιζε να προχωρά...

Μια φωνή ακούστηκε μέσα από το δωμάτιο...

-Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι μωρό μου, μόνο ξεχνάνε...γεννημένος αλήτης είσαι δόλιε...δεν κάνεις εσύ για Αμερικές και καριέρες...

Εκείνος χαμογέλασε...σταμάτησε...

 

 

 

Waiting for Resources...

Εμένα ο έρωτας μου δεν έχει ποτέ πρόσωπο...το πρόσωπο του άλλαζε σαν κύλαγε ο χρόνος...
Εμένα ο έρωτας μου τα βράδια δεν μου δίνει αγκαλιές...μήτε και κοιμάται πλάι μου...
Εμένα ο έρωτας μου δεν έχει σπίτι...κάνει έρωτα στα πάρκα, στις παραλίες στα αμάξια και στα δέντρα...
Εμένα ο έρωτας μου ξεδιψά τα απωθημένα μου...γελάει με τα θέλω μου...γεννάει μια στιγμή και αμέσως την σκοτώνει...τσακώνετε με τον εγωισμό μου...
Εμένα ο ερωτάς μου διαρκεί όσο μια μεθυσμένη νύχτα...όσο ένα σαλιωμένο φιλί...όσο μια βόλτα σε δρομάκι...όσο ένα τραγούδι...όσο μια κουβέντα...όσο ένα χάδι...όσο μια ματιά...όσο μια ανάσα...όσο μια τζούρα από τσιγάρο...

Εμένα ο ερωτάς μου σιγά σιγά πεθαίνει...και δίνει την θέση του σε σένα...στην λατρεία μου...στην ερωμένη μου...στην φίλη μου...στην σύντροφό μου...στην κατανόηση μου...στο τραγούδι μου...στην αγάπη μου...στο ναρκωτικό μου...στον λόγο μου για να καταστραφώ...στην ζωή μου όλη...

Καρτερώ... 

Pos-t' ακους...(17)

Δεν έχω την υπομονή για να σε μάθω...
Δεν έχεις την υπομονή για να μ' ακούς...
Και έτσι καρδιά μου μείναμε στο τίποτα...

Σάλευε αγριμάκι...

Μα είναι γλυκός τούτος ο πόνος στις πατούσες...είναι γλυκός και με κάνει να βουρκώνω...

 

Σάλευε αγριμάκι μου, σάλευε...

Σάλευε και δεν έχω λόγια να σου πω...τα λόγια είναι για αυτούς που επαναπαύονται...όσες λέξεις να χωρέσω, δεν ακουμπούν εκείνα που είδα...

 

Να ζήσω θέλω...

Να αδειάζω από πάνω μου εαυτό και στιγμές να τον γεμίζω...

Να κουβαλώ μαζί μου αλμύρα από Βόσπορο...κύματα από ωκεανό...μεθύσι από Κοΐμπρα...σκάλες από Πόρτο...δρόμους από Λισαβώνα...

Βρομιά, ιδρώτας και ύπνος στα παγκάκια...

 

Σάλευε αγριμάκι μου...σάλευε να ζήσουμε...

Ταξίδι θέλει και πόνο στις πατούσες...

Και τελειωμό να μην έχει...

Και όλα τα άλλα...σκόνες που δεν λερώνουν...

 

Σάλευε...και στο επόμενο λιμάνι με θέα ένα φεγγάρι και έναν ωκεανό θα σε 'χω αγκαλιά να σου κρατώ το χέρι...

Να μας πονάν και των δυο οι πατούσες...

 

Σάλευε να ζήσουμε αγριμάκι μου...να ζήσουμε...να ζήσουμε...σάλευε... 

 

 

 

Γιαπωνέζικο ουίσκι

Μα και αυτός τι να φοβάται...σάμπως έχει και τίποτα να χάσει...
Και έτσι μένει με ένα γέλιο να χαζεύει κείνα τα κοινά...

Πόσο μικρά δείχνουν αυτά, μπροστά σε αυτά που ψάχνει...
Προβλήματα τ' ανθρώπου θαρρείς...'κείνος βλέπεις τ' έφτιαξε...γι' αυτό είναι και μικρά...
Και αν κοινά είναι στο όνομα, αυτά κοινά δεν είναι...
Μονάχα δικαιολογίες  για να μπορεί ο άνθρωπος να κρύβει τον εαυτό του...
Γιατί αν ήτανε κοινά αυτός δεν θα φοβόταν...
Μα τρέμει ο άνθρωπος να χάσει...κι εκεί που δεν κατανοεί, χάνει στο τέλος και τον εαυτό του σε κείνο το κοινό...
Και πεθαίνει μικρός με μια καρδιά που δεν πρόλαβε να χωρέσει ούτε τα ορίσματα του...

Μα τούτος ήταν ήρεμος...ήταν ήρεμος και όλο έφερνε στο νου, κείνα τα δυο της μάτια...
Μα πως μπορείς μπρος σε γκρεμούς, αυτός να βλέπει άλλα...

Και αν ρωτάς τι του 'μεινε για το τέλος...μόνο εκείνο το μπουκάλι από το Ιαπωνικό ουίσκι...
Ας πιούμε λοιπόν...ας πιούμε γιατί πεινάμε...

Μετάφραση.

Μα αν τα λόγια μου σου μοιάζουν γεμάτα χαζομάρες, φταίει που έχεις μάθει μόνο τα κάλπικα λόγια να ακούς...
Μα εμένα κείνα τα λόγια με κουράζουν...τα ακούω άχρωμα...και τα 'χω κόψει πια...δεν τα 'χω ανάγκη για να με ορίζουν στο ποιος είμαι...
Γιατί οι κουβέντες κρύβουν πάντα τον μεγαλύτερο εγωισμό τ' ανθρώπου...

Μα στα δικά μου λόγια ορίσματα δεν θα βρεις...μήτε αυτά με καμαρώνουν στο ποιος είμαι...
Μονάχα μου γελούν και σε ρωτάνε συνέχεια για εκείνο το γιατί...

Μα για να στα πω θα πρέπει να μου τα κερδίσεις...αυτό και που τα κάνει να μετρούν...
Βλέπεις, δεν χαρίζεται έτσι εύκολα η αλήθεια ενός ανθρώπου...

Μέχρι τότε...έχω τα λόγια του χαζού για να με κρίνεις...
Μα τι με νοιάζει εμένα...εσύ έχεις κολλήσει στην μετάφραση...και έχεις βουτιές πολλές να κάνεις σε κάλπικα ακόμα λόγια...

Με τα φεγγάρια σας ξεχνιέμαι...

Μα πως το αλλιώτικο να κερδίσει το σύνηθες...
Είναι θαρρείς της μοίρας γραφτό, το διαφορετικό να περνά στο ντούκου...
Μονάχα αν χάσει υπάρχει ελπίδα...
Γιατί μόνο τότες γυρνά η μάζα το κεφάλι της...

Στου αλλιώτικου την κραυγή...

Μα θέλει θάρρος αυτός ο δόλιος...
Θέλει θάρρος να μην γίνει και εκείνος μάζα...

Φέρτε μου ήλιο...φέρτε μου ήλιο για να δω...γιατί με τα φεγγάρια σας ξεχνιέμαι...

Απέτυχα σαν άνθρωπος...όχι επειδή άλλαξα, μήτε και επειδή σώπασα...
Αλλά επειδή ξεχνώ αυτά που πριν καιρό όρισα...

Έμεινα κι εγώ στο σύνηθες να ονειρεύομαι λίγο ήλιο...
Και όμως...απέτυχα...

Πρωταπριλιά...

Να περπατάς το βράδυ με τις παντόφλες σου και το παλιό μπουφάν σου, αξύριστος...αδιαφορώντας για τους περαστικούς γύρω σου...
Να κοιμάσαι το βράδυ αγκαλιά με ένα μαξιλάρι και 4 κουβέρτες, αλλά και πάλι να νιώθεις το τρέμουλο στο κορμί σου...
Να χαζεύεις την σιλουέτα της  όταν κινείτε στο χώρο και να της ρίχνεις κλεφτές ματιές όταν γυρίσει την πλάτη της...
Να βάζεις όλη σου την σκέψη σε εκείνη μπας και τρυπώσεις στο νου της και σε δει πάλι το βράδυ στον ύπνο της...
Να τσαντίζεσαι όταν ο αγκώνας της ακουμπάει κάποιον άλλον που θα κάτσει δίπλα στην καρέκλα της...
Να θες να την σκεπάσεις μέσα στην αγκαλιά σου και να την κάνεις να ξεχάσει όλες της τις σκοτούρες...
Να τρελαίνεσαι με την αδιαφορία που σου δείχνει όταν τις λες ότι προχτές κοιμήθηκες με άλλην...
Να θαυμάζεις σε εκείνη ακόμα και τα χειρότερα ελαττώματα της...
Να έχει γίνει ο αναστεναγμός ο καλύτερος σου φίλος...
Να θες να της κάνεις απεγνωσμένα έρωτα...

Να θες να γίνεις για εκείνη αυτός που ποτέ δεν φανταζόσουν ότι θα είσαι...

Αν όλα αυτά δεν είναι έρωτας, τότε ο ενθουσιασμός της καθημερινότητας μου είναι μικρό παραμύθι για να σου περιγράψει αυτά που νιώθω για σένα κούκλα μου...

 

Στα βράχια κόπανος...

Και αν σε λάθος δρόμο εσύ ακόμα προχωράς, μην σου κακιώνεις που δεν πετυχαίνεις...
Και αν ζητάς σαν το παιδί λίγη ακόμα προσοχή, ετούτο γίνεται γιατί σηκώνεις την συνέπεια της επιλογής σου...
Και αν ο έρωτας μοιάζει μακρινός, ετούτο γίνεται επειδή στους λάθους δρόμους, πάντα μονάχος περπατάς...
Και αν ακόμα πιστεύεις πως ο δρόμος σου είναι λάθος, μάθε πως λάθος δρόμοι δεν υπάρχουν...παρά μόνο δρόμοι που φοβάσαι να περπατήσεις...
Και αν φοβάσαι φταίει η ματαιοδοξία που αδικείς τον εαυτό σου...
Και αν δεν φοβόσουν δεν θα χρειαζόσουν δρόμους...θα πήγαινες απ' τα βράχια...
Και αν πήγαινες από τα βράχια θα την είχες ήδη δίπλα σου...
Και αν είχες εκείνη, δεν θα ήσουν τόσο κόπανος...

Ξέχασα να μην δειλιάζω και χώθηκαν σφήνα τα τόσο "και αν" στην ζωή μου...

Μα θα τα πάρω πάλι απ' την αρχή...
Δεν φοβάμαι το δρόμο γιατί είμαι κόπανος και έρχομαι από τα βράχια κούκλα μου...

Και σαν σταματάω, αρχινώ...

Το ύπουλο με τα γεγονότα που τρέχουν γρήγορα, είναι ότι δεν σου αφήνουν χρόνο να σκεφτείς...
Πάντα σε προσπερνούν και κάπου εκεί χάνεις και τον εαυτό σου μέσα τους...

Μα αν οι ρίζες σου είναι γερές, τότε πάντα στο τέλος θα θυμάσαι...μόνο τότε θα θυμάσαι...

Και εκεί είναι που θα βρίσκεις πάλι εσένα...
Αυτόν που πριν καιρό όρισες...
Και κάπου εκεί είναι που αρχινάς να ζεις και όχι να βιώνεις...
Κάπως έτσι γεννιέται και η δημιουργία...

Στο να οδηγείς τα γεγονότα σε αυτά που εσύ έχεις ορίσει...

Έκανες ένα βήμα που λίγοι κάνουν...
Μόλις έμαθες να φτιάχνεις...είσαι πια εσύ...αρχίνα...

Σκόρπιες λέξεις για να περνά η ώρα…(6)

-Μεγαλώνω θα πει, χάνω τον αυθορμητισμό μου...

Εκείνο έλεγε πάντα σαν κοίταζε τις παλιές φωτογραφίες...

Και εκείνο το αμούστακο παιδί, που κάποτε γύριζε το κόσμο τούμπα με ένα του σαματά, τώρα είχε γεμίσει με μούσια την μούρη του...

Μεγαλώνω σημαίνει μαθαίνω...και μαθαίνω σημαίνει ότι δεν μπορώ να ζήσω την ίδια στιγμή με την άγνοια της πρώτης φοράς...
Και είναι πολύς ο εγωισμός του ανθρώπου για να τον αφήσει πολύ στην άγνοια...

Μα είναι η άγνοια κομμάτι στην ευτυχία...και σαν ο άνθρωπος δεν δημιουργήσει καινούριες στιγμές...ξεμένει μόνο με την ιστορία των παλιών...

Ένα δάκρυ έπεσε πάνω στις φωτογραφίες...μα δεν ήταν μήτε δάκρυ λύπης μήτε νοσταλγίας...ήταν δάκρυ χαράς...γιατί κανένας χρόνος δεν μπορούσε να του στερήσει 'κείνα  που έζησε...

-Ωριμάζω θα πει δεν φοβάμαι να φτιάξω καινούριες στιγμές...αλλιώς απλά θα μεγαλώνω...είπε...

Και ήταν ακόμα εκείνο το αμούστακο παιδί...