Ο μονόλογος του σουρεαλιστή

Σε ταρακουνάει σαν σφυρί που σου φέρνουν στο κεφάλι και αφού πρώτα έχεις αδειάσει δυο μπουκάλια ουίσκι…κινείται αργά, ύπουλα , προσαρμοστικά…πρώτα τους γύρω στο και τελευταίο εσένα…παρουσιάζεται σαν η μόνη λύση, σαν η φυσική εξέλιξη, αλλά μην το πιστέψεις γιατί είναι αργή θλίψη, αργός θάνατος…και αν μοιάζω τώρα νικημένος και αν δείχνω μπρος του αδύναμος, έτοιμος να συμμαχήσω μαζί του, ξέρω ότι εγώ μαζί του δεν κολλάω…ούτε εσύ να κολλήσεις…μόνο να τον χρησιμοποιείς σαν υποκατάστατο…στο λέω και να προσέχεις, είναι μεγάλος καριόλης αυτός ο ρεαλισμός…  

Ένα βιβλίο για το παντελόνι σου

Έχω βαρεθεί να σε ακούω να γκρινιάζεις…έχω ξεχάσει τις άλλες σου ιδιότητες…μια γκρίνια που περπατάει…δεν θα σου πω για τα χειρότερα…γιατί τα χειρότερα είναι μόνο μια παρηγοριά…και οι παρηγοριές είναι ψεύτικες…του κώλου…

Θα έπρεπε μόνο να χαίρεσαι…γιατί ευτυχώς δεν είναι και πολλά αυτά που πρέπει να μάθεις σε τούτον τον κόσμο…θαρρώ πως χωράν όλα σε ένα βιβλίο…και θαρρώ πως εκείνο το βιβλίο χωράει στην τσέπη του παντελονιού σου…

Αλλά δεν έχεις χρόνο για αλήθειες…ποτέ δεν είχες…μόνο το να φτιάχνεις προβλήματα ξέρεις…και γω που ξέρω για κείνη την αλήθεια, φοβάμαι να την ζήσω χωρίς εσένα…και φτιάχνω για μένα τα δικά μου προβλήματα…τις δικές μου γκρίνιες…

Ίσως τελικά να μην διαφέρουμε και τόσο…ίσως η διαφορά μας να είναι μόνο εκείνο το βιβλίο ξεχασμένο στην τσέπη του παντελονιού μου…το ξέρω και συ θα με έχεις βαρεθεί…

Άκουσα να λένε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν φοράν παντελόνια και δεν έχουν τσέπες για να βάλουν τα βιβλία τους…ας το βουλώσουμε και οι δυο…υπάρχει ακόμα ελπίδα…