Γρατζουνιές

Φοβάσαι μην γρατζουνιστείς…εκεί αρχίζουν και εκεί σταματάνε όλες οι προσπάθειες σου…φοβάσαι να πεινάσεις, φοβάσαι να σκιστείς, φοβάσαι να μείνεις με αυτά που έχεις…οι άλλοι…;τι θα πουν οι άλλοι όταν θα σε δουν άπλυτο…;πάντα αυτοί οι άλλοι...πες τους ότι τίποτα δεν σου χρειάζεσαι…ότι η ευτυχία δημιουργείτε…ότι δεν την αποκτάς…πάντα δικιά σου ήταν…αλλά εσύ κάπου την ξέχασες με όλη αυτή την βαβούρα…για αυτό όταν ήσουν παιδί γελούσες…γιατί δεν είχες τίποτα…σου αρκούσε μόνο μια πέτρα και έφτιαχνες τον ποιο όμορφο κόσμο…αλλά τώρα έχεις μάθει από γρατζουνιές…και τις φοβάσαι…κανένας αγώνας δεν είναι αληθινός όταν εσύ θες να είσαι το κέντρο του κόσμου…τίποτα δεν αλλάζει όταν εσύ φοβάσαι να χάσεις…απλά παραμορφώνεται...για αυτό δεν παίρνω μέρος στα κοινά σας…για αυτό δεν πιστεύω στους αγώνες σας......γιατί πατάνε πάνω σε εσάς…και συ δεν αλλάζεις…μου μοιάζεις τόσο ίδιος…χρόνια τώρα…γκρινιάρης χωρίς καμία γρατζουνιά…και πάντα οι άλλοι…

 

Οπότε την επόμενη φορά που θα πετάξεις κάπου πέτρα…φώναξε με να στις μαζέψω…εγώ τις θέλω για να φτιάχνω τους όμορφους κόσμους μου, εσένα σου είναι άχρηστες…

 

 

 

 

Θέλω να μείνω και άλλο εδώ

Θέλω να μείνω και άλλο εδώ…ας μην ξημερώσει…είναι τόσο όμορφα εδώ, τόσο ζεστά…μην μου μιλάτε…μην με σηκώνεται…θέλω να μείνω και άλλο εδώ…μοιάζει το πιο όμορφο μέρος η αγκαλιά σου… εκεί δεν μεθάω…εκεί δεν ζαλίζομαι…εκεί δεν έχω πονοκεφάλους…μου γεμίζει τόσο κενό…σταματάω να κρυώνω…θέλω να μείνω και άλλο εδώ…όμως δεν θα μείνω για πολύ εδώ…ποτέ δεν μένω…

 

Να σε βλέπω να γελάς...

Αν δω ότι έχεις κάπου να πατήσεις σε αφήνω ήσυχο…σε κάνω φίλο μου…πίνω μαζί σου μπύρες και ακούω όλα σου τα λόγια…μα εσύ δεν πατάς πουθενά…βάφεις τον τοίχο σου αλλά τα θεμέλια σου είναι μικρά και με αυτά σου τα θεμέλια κοκορεύεσαι πως έχεις όμορφο σπίτι…και βάφεις και ξαναβάφεις και αλλάζεις όψεις και ανοίγεις και μπαλκόνια και αλλάζεις και παράθυρα…αλλά τα θεμέλια εκεί το ίδιο μικρά…και ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, ταλαιπωρείς και μένα που σ’ αγαπάω και δεν θέλω να σου πέσει το σπίτι στο κεφάλι…θέλει γκρέμισμα το ρημάδι και χτίσιμο από την αρχή…αλλά τι σου τα λέω, αφού σε βλέπω πάλι με τις μπογιές στο χέρι…να δω πως θα το βάψεις αυτή την φορά…

Στα χω βάλει και σε ένα στιχάκι όλα τούτα που σου είπα, που πολύ μου αρέσει και σου το χαρίζω με όλη μου την καλή καρδιά ….

Γέλα μου μια φορά και ‘γω σωπαίνω…

 

 

 

 

O Έτσι

Σε σέβομαι…σε σέβομαι γιατί είσαι διαφορετικός…είναι σπάνιο να είσαι διαφορετικός…για αυτό θαρρώ σε βάφτισαν και διαφορετικό…μπορεί να μην σε γουστάρω…μπορεί να μην σε συμπαθήσω και ποτέ μου…αλλά θα σε σέβομαι και θα σε ακούω…ίσως μερικές φορές είναι καλύτερο το να σε σέβονται από το να σε συμπαθάνε…