Κεφάλαιο 6

Δεν με νοιάζει πια αν τα λόγια μου γλυκαίνουν τα αυτιά σου...

Σου επιβάλλομαι επειδή με φοβάσαι...με φοβάσαι επειδή δεν με έμαθες ποτέ...

Μα έχω δρόμο να περπατήσω και είναι η βόλτα μου βιβλίο, που σαν διαβάσεις μια σελίδα, αλλάζεις στην επόμενη...

Δεν ζεις μόνο για σένα...δεν θες να ζεις μόνο για σένα...δεν αγαπάς μόνο εσένα...

Θα πεινάσω μαμά...

Θα πονέσω μαμά...

Δεν θα θέλω μαμά...

Κρυώνω μαμά...

-Καλώς ήρθες

-Καλώς σας βρήκα...ποιοι είστε...;ποιος είμαι...;ποιος μου άλλαξε σελίδα...;

Pos-t' ακους...(19)

Και όλο προσπαθώ αυτό που ήδη μου δίνεις...

Και όλο αδικούμε και όλο σε αδικώ...

Μωβ

Ξύπνησε και τίναξε την σκόνη που απαλά είχε κάτσει στους ώμους του όλoν ετούτο τον καιρό.

Μια νότα του χάιδεψε τα αυτιά...μια νότα που είχε χρώμα...χρώμα μπλε...μπλε που μώβιζε από μελαγχολία...

Με άσπρες κηλίδες στο κέντρο της...άσπρες σαν εκείνους τους κουβανέζικους ρυθμούς...

Και είχε σχήμα...σχήμα κυματιστό...ήρεμο...σχήμα που τον κοιτούσε στα μάτια και του γελούσε αθώα σαν παιδί...

Και μύριζε...μύριζε γύμνια...που τον έκανε να κοκαλώνει σαν έφτανε στα ρουθούνια του...και όλο εκείνος τα άνοιγε και πιότερο...και όλο και κοκάλωνε και όλο και τιναζόταν....σαν χορός από κιθάρα ξεκούρδιστη...σαν αυτές τις γέρικες που τραγουδάν ακόμα στις όχθες του Μισισιπή...σαν αυτές που έκαναν τα αυτιά του να θέλουν να μαζέψουν όλους τους ήχους του κόσμου για να τους χωρέσει στο κεφάλι του...

Και έτσι βούταγε στα μπλε και λερωνόταν με τα μωβ...

Σε ευχαριστώ που με κάνεις να γίνομαι καλύτερος...

Η νότα κοιμήθηκε...καληνύχτα σου...καλημέρα μου...

Των χειλιών σου η σούρα

-Βγες έξω να χορέψουμε...άντε ακόμα...;

-Να βάλω Dylan...;

-Μόνο Dylan...

-Τέτοια θα παίζει και στο μαγαζί μου...σου έχω πει για το μαγαζί μου;...θα το λένε  Ξέξασπρο...

-Το πόδι σου πάλι τρίζει...

-Θέλω να μου ζωγραφίσεις μετά...

-Βάλε το Tease me τώρα...

-Tease me...Tease me...

-Tι είσαι...;

Και γίναν τα κορμιά λαμπάδες που χόρευαν κάτω από τα φύλλα...δίπλα απ' το αμάξι.

Και για κείνη την στιγμούλα μοναχά, έγινε το γύρω πίνακας και εκείνοι χρώματα, σαν εκείνες τις φωτογραφίες που ποτέ δεν καταλαβαίνεις  αλλά σου αρέσουν χωρίς να ξέρεις γιατί...όπως εκείνες τις ομπρέλες στο λιμάνι...

-Χαρούμενη;

-Πολύ

-Το εισιτήριο σου να πάρεις

-Του Θανάση;

-Της ανάμνησης

Πάντα δικαιολογείς ότι δεν μπορείς να έχεις...

Πάντα καταστρέφεις ότι φοβάσαι να διεκδικήσεις...

Και έτσι μένεις με μια εικόνα για ανάμνηση μαλάκα μου...

 

 

 

Η γιατρειά

Άραγε να μπορώ να σε αφήσω...;

Να σου έριχνα μια σπρωξιά, δυνατή και να έφευγες μπροστά...

Και εγώ...;

Να έμεινα εκεί πίσω ακίνητος...μόνος...

Και να άφηνα εσένα να πάρεις όλη την γλύκα της διαδρομής αυτής...

Και τότε θα κολλούσα και εγώ με την γλύκα σου αυτή...

Και θα είχα το πιο αληθινό μου χαμόγελο να σου χαρίσω...

Ετούτο είναι και το τελευταίο βήμα για την ελευθερία μου...η γλύκα σου από την σπρωξιά μου...

 

 

 

 

Τ΄ αγέρι του καλοκαιριού...

Δεν ακουμπάν ποτέ οι περαστικοί...παρά μόνο γαργαλάνε...και όλοι περαστικοί θαρρώ πως είναι...

Να ακούμπαγα λίγο το μέτωπό σου...να φύσαγα σαν αγέρι λίγο τα μαλλιά σου και να έπαιρνα από πάνω σου όλη την σκουριά...

Μα όσα αγγίγματα και αν σου χάριζα, πάλι θα ξεχνούσες...κρατά πάντα η αλλαγή, όσο ένα άγγιγμα...όσο ένα αεράκι...

Και έτσι συνεχίζω και εγώ να περπατώ δρόμους με καλάμια και συνεχίζεις και εσύ να με ξεχνάς...

Και ήταν αυτό το όμορφο που φτιάξαμε μαζί, ένα φυσηματάκι...ένα καλοκαίρι μοναχά...ένας ύπνος στην παραλία...μια βουτιά δίχως ρούχα...ένα τραγούδι στην αμμουδιά...ένα χάδι κάτω από τα άστρα...ένα φιλί στο δρόμο...ένας χορός κυκλωτικός...

Και αύριο με ξέχασες...και αύριο δεν σε θυμάμαι...

Τόσο βαστά...όσο τ' αεράκι του καλοκαιριού...γι' αυτο δεν αλλάζουν οι ανθρώποι...σαν τα καλοκαίρια μοναχά βαστούν...

 

 

 

Το μαραμένο

Είναι πολλά τα χρόνια και πιο πολλά τα θέλω...και είναι διάολος κείνη η φύση του ανθρώπου...

Πως να τα ξεγελάσεις όλα τούτα...αφού ξέρεις ότι αποτυγχάνουν γιατί συνεχίζεις άνθρωπε να τα πιστεύεις...;

Δέσμευση είναι αυτή η πίστη...δέσμευση, που λεύτερο δεν σε αφήνει, να νιώσεις αυτά που νιώθονται με τον έρωτα...

Να κάνω τον χαζό ή άνεμος να γίνω...;

Μα μην ξεγελιέσαι γιατί και αυτός ο άνεμος πονάει...ελεύθερε μου έρωτα πονάς...

Βαρέθηκα να σκέφτομαι, μα βαρέθηκα πιο πολύ να νιώθω...μια γύμνια για το καλοκαίρι μοναχά...αυτό μόνο...ένα καλοκαίρι και σιωπή...

 

 

 

Μια τρέλα για λίγο εαυτό

Μα πως να σου πω όχι , αφού μου έχεις δείξεις ότι το θες τόσο...

Τι και αν η επιλογή σου είναι αυτή που σε σκοτώνει...τι και αν δεν έχει λογική...

Μα πως να νικήσεις  αυτή σου την στιγμή της επιθυμίας...

Αυτή την στιγμή της αδυναμίας...

Έρμαιο των αδυναμιών σου είσαι άνθρωπε...

Αυτές και που μας ορίζουν...

Να διαλέγεις πάντα αυτό που δεν σου πάει...

Μα πως να δείξεις ότι θες αν δεν προσπεράσεις την όποια λογική...

Αν δεν αφήσεις λίγο μια τρέλα...μια τρέλα για να ξεπεράσεις λίγο εαυτό...

Και ας γνωρίζεις ότι χάνεις...καν' το...

 

Της σιωπής τα ουρλιαχτά

Γιατί το να κρύβεται για πάντα κάποιος, να μην ήταν λύση...;

Εύκολο που θα ήταν τότε...

Με κάθε αποτυχία και μιαν επανεκκίνηση...

Βλέπεις είναι βαρύ τούτο το τίμημα της επιβεβαίωσης...

 

Μα πες μου πως αλλιώς θα ζήσεις, αν δεν προβάλεις...;

Και εσύ αφήνεις τον φόβο σου να σε κερδίζει...για λίγη σιγουριά...για λίγη ησυχία...

Σώπασε φτωχέ μου, σώπασε...μα μάθε και με την σιωπή σου να μιλάς... 

-Εσύ θα πρέπει να είναι καλλιτέχνης...-Μοιάζεις με καλλιτέχνη, μου είπες...

 Kαι όμως εγώ είμαι κάτι άλλο από αυτό που μοιάζω...

Και πάλι χάνομαι...

Να σωπάσω ή να ουρλιάξω...;

Μπρος κενό...

Φωνή: Ακούει κανείς ;

Αντίλαλος...

 

Μπρος κενό...πίσω κενό...τριγύρω άδειο...

 

Φωνή : Ακούει κανείς ;

Αντίλαλος...

 

Αντίλαλος: η επαλήθευση της μοναξιάς...

 

-Γιατί μένω πάντα μόνος...;

-Γιατί αυτό διαλέγω...

 

-Μα πως εγώ που είμαι μπροστά, νιώθω στοργή για σένα που είσαι πίσω...;

 

Φωνή : Ακούει κανείς ;

Αντίλαλος...

 

Υποχωρώ...

Γιατί με κάνεις να πιστεύω ότι μια μέρα θα με φτάσεις...

Δεν βαστώ για πάντα μόνος...

 

Και μετά...μπρος κενό...πίσω κενό...τριγύρω άδειο...

 

 

 

 

 

Survivor

Η ευτυχία είναι επιλογή που το ένστικτο της επιβίωσης την σκοτώνει κάθε μέρα...

Ξεβόλεμα είσαι δόλια μου...μα εδώ όλοι βολεύονται... 

-Πες μου πότε ένιωσες τελευταία φορά χαρούμενος;

-Από την τελευταία φορά που έπαψα να θέλω...

-Γιατί κανείς σας δεν χορεύει; 

-Γιατί αύριο δουλεύουμε...

-Γιατί κανείς σας δεν γελά;

-Γιατί αύριο σκεφτόμαστε...

 

-Γιατί όλοι σας φοβάστε;

-Γιατί έτσι επιβιώνουμε...

Σε λυπάμαι γιατί πάντα κυνηγούσες το ωραίο...δεν έμαθες ποτέ σου να το φτιάχνεις...

Μα πες μου...πως να επιβιώσεις σε έναν κόσμο που πάντα επιβιώνει αυτός που προσπαθεί...

 

 

 

Pos-t' ακους...(18)

Αποτυγχάνω, επειδή ο λόγος μου προηγείται της πράξης μου.