-Θυμάσαι εκείνο το
τραπέζι που παίζαμε μικροί...; Που κρυβόμασταν από κάτω του και φτιάχναμε
δικούς μας κόσμους...που δεν είχαμε παιχνίδια και βάζαμε τα μανταλάκια για
ανθρώπους...Έτσι έμαθα ξέρεις τον κόσμο...με το να το φτιάχνω...
-Γιατί εγώ το
ξέχασα;
-Εγώ θα σου
θυμίσω...
-Το δέντρο μου δεν
είναι όμορφο...
-Φταίει που δεν
ήπιες πολύ κρασί...
-Θέλω να φύγω απ'
την ευθεία...
Και αν εγώ σου δώσω
ένα μου σημείο, θα μπορείς εσύ μετά να σχεδιάσεις ολόκληρο τον κύκλο σου;
