Έγιναν τα
λόγια μου πεζά…άσπρα σαν το βαμβάκι…
Γιατί
μελαγχολώ αφού σε έχω…
Φλεγόμενα τα
άστρα ξεβιδώνονται και αυτά κάποτε από τον βραδινό ουρανό…
Και
γίνονται θύματα για ευχές ξεχασμένων…
Για
εκείνων που ονειρεύτηκαν τόσο,
που δεν τόλμησαν ποτέ να προσπαθήσουν…
Για εκείνων
που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ…
Και
γίνεται η μελαγχολία το πιο καλό φάρμακο για την αποτυχία
τους…
Πικρό
που σου στεγνώνει το λαιμό…
Σαν
"γιατί;" που ποτέ δεν απαντήθηκε…
Εγώ
κάποτε θα άλλαζα τον κόσμο…
Θυμάσαι
μικρή μου...;
Σκούπισε τα
μαλλιά σου και άσε τα γένια σου να μεγαλώσουν και χάρισε στα όνειρα σου το πιο
όμορφο σου ψέμα…
Κουράστηκα
να κουρδίζω μηχανές…
