Pos-t' ακους...(16)

Θα κάνω τον ηλίθιο, για να μην πιστέψεις ότι έχω και κάτι μαζί σου…όχι για να γλυκάνω τον δικό μου εγωισμό, αλλά για να μην δώσω κίνητρο στην αλαζονεία σου…βλέπεις για σένα θα είσαι πάντα το κέντρο του κόσμου…

Ανατέλλω...

Και αν σε γονατίζει η επιλογή του τώρα, τούτο γίνεται γιατί έτσι πρέπει να γίνει...
Γιατί το μεγαλύτερο μάθημα για την αλήθεια περνά από τον συμβιβασμό...
Και αν νιώθεις ξένος...μα διαλέγεις να συνεχίζεις να ξέρεις ότι είσαι κοντά...

Γιατί αν ο αυθορμητισμός είναι ο στόχος σου, να ξέρεις ότι και εκείνος για να έρθει, πρέπει να μάθει από την στέρηση...
Γιατί τον πόνο όταν τον διαλέγεις είναι η πιο γλυκιά λύτρωση...

Για σένα...για εκείνους...για εκείνη...για όλους...
Προχώρα...

Δεν υπάρχει όριο σε αυτό που έχεις ορίσει...γιατί και αυτό επιλογή σου είναι...η πρώτη και η αληθινή...

Ορίζεις...ξεχνάς...χάνεις...θυμάσαι...ανατέλλεις...  

Φυσάει κόντρα

Μα εγώ βαδίζω δίπλα με τον άνεμο...

Και αυτό το γνώρισμά μου...

Και αν σε έχω αντικριστά να με γαργαλά το αεράκι σου...
Να ξέρεις πως για σένα μόνο θλίψη νιώθω...
Γιατί από ανέμους δεν γνωρίζεις...

Νιώθω ήρεμος, νιώθω ήρεμος να γνωρίζω ότι πουθενά δεν στεριώνω...

Και έτσι θυμάμαι πως μόνο όταν δεν σταματώ, ξεχνώ και να αγαπάω...

Προχώρα μούργε, προχώρα...δεν είναι εδώ τα μέρη σου...

Pos-t' ακους...(15)

Είσαι απλά μια ιστορία, μέχρι να βρεις μια καλύτερη ιστορία για να είσαι...

 

Σκορπάν και ανταμώνουν...

Και σκορπήσαν…
Ο καθένας τράβηξε το δρόμο του…
Μα στην μοναξιά φαίνεται η προσμονή της αντάμωσης…
Γιατί ακόμα και το παράλληλο τέμνεται…και εκείνοι πάντα ήξεραν να περιμένουν…
Θαρρείς πως δεν σάλευαν όλον αυτό τον καιρό…
Πως μαζεύαν τα στήθια  τους με αέρα και τα αφήναν να σκάσουν,  παρά μόνο σε κείνη την τομή τους…
Δεν υπήρχε κόσμος για αυτούς πριν από  αυτήν, ούτε  και μετά…
Για αυτό βαστούσαν…
Γιατί το να μετράς είναι το εύκολο…
Το να αναλογείς τι σου λείπει είναι το σπουδαίο…
Τι δεν το έμαθες ακόμα…;
Ότι όσοι ζούνε χώρια, μαθαίνουν να αγαπάνε…

 

Repeat...

Στα χω ξαναπεί, κούφια και μάταιη η ζωή…κι όμως σε σκιάζει…

Εκεί είναι η ελπίδα…στο μάταιο…
Στο να μην προσμονάς τίποτα…

Γιατί στην ευτυχία πρέπει να κάνεις και λίγο τον κουτό…πως αλλιώς θα σε βρει…θέληση είναι και αυτή…θέληση και επιλογή…η επιλογή του να μην την περιμένεις αλλά να την χτίσεις…το πε και ο Γιάννης…η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου…

Pos-t' ακους...(14)

Και αν κάτι σε κρατά μακριά από την θέληση ετούτο δεν είναι πάντα ο φόβος…είναι και το ένστικτο…μα πώς να ξεγελάσεις την αλήθεια σου…;

Βαστάτε...

Μια ταλαιπώρια για την πλάτη μου…

Μιαν ανηφόρα για τον δρόμο…

Γιατί αν κερδίζεις κάτι σε κείνη την ζωή, ετούτο είναι ο αγώνας για τις ιδέες…

Αυτή είναι η φωτιά του ανθρώπου…

Να είμαι αγρίμι στους χειμώνες για να μεθώ τα καλοκαίρια…

Αντέχω και γελώ…

Αρκεί να χω μια ματιά μοναχά για να κοιτώ τα αστέρια…

Αυτό είναι και η ελπίδα…

Να διαλέγεις αυτό που σε σκοτώνει…

Και τι να 'σαι...;

Τι είναι ο έρωτας;
Η πίστη των ανθρώπων να μην μείνουν μόνοι…

Και τι είναι ο έρωτας;
Ένα συναίσθημα που κρύβει μέσα την ελπίδα ότι ο κόσμος δεν είναι μάταιος…

Και τι είναι ο έρωτας;
Το ξεγέλασμα ότι του ότι ζεις το μοιράζεσαι…

Και τι είναι ο έρωτας;

Μια θέληση είναι ο έρωτας…
Μια μοίρα που σε βρίσκει είναι ο έρωτας…
Ένα βράδυ είναι ο έρωτας…
Καημός είναι έρωτας…
10 μέρες και μια Γερμανία είναι ο έρωτας…

Όλα είναι και τίποτα δεν είναι…

Μια ταινία είναι ο έρωτας…

Είσαι όλα ετούτα…

Δεν θα αναφέρω πια το όνομα σου…δεν θα μιλήσω πια για σένα…δεν θα χαλιέμαι που δεν σε έχω…και ούτε που δεν σε διεκδικώ…

Είσαι δικιά μου…

Pos-t' ακους...(13)

Και με έκαιγε η φωτιά του κόσμου τούτου…ώσπου κατάλαβα ότι ο κόσμος είναι απλός…πάνω ο ουρανός…κάτω η γης… και στην μέση οι ανθρώποι…

Της δύναμης η φτώχεια...

Μα η καρδιά είναι μικρή…πόσους ανθρώπους να χωρέσει…δεν τους χωράει όλους η δικιά μου…

Και τώρα που η πλώρη σου έβαλε μπρος, γιατί πρέπει να κοιτάξεις πίσω…;κανείς δεν κοίταξε όταν εσύ βρισκόσουν πίσω…μόνος σου σήκωσες το τομάρι σου και έφτασες εδώ…και ούτε μια στιγμή δεν γκρίνιαξες…μόνο ανάσταινες και προχωρούσες και ούτε ποτέ σου ζήτησες τίποτες από κανέναν…

Μα όχι κουτέ…μην ξεχνάς και εσύ…

Πως μπορείς να μην σκεφτείς τους ανθρώπους…;πάντα στους αδύναμους πατάει αυτός ο κόσμος…χίλιοι φωνάζουν για έναν να προχωρήσει…πάντα οι ανήμποροι πάνε τον κόσμο μπρος…πάντα το άδειο στομάχι φέρνει τον κόσμο τούμπα…για αυτό άλλαξες και συ και από το ανήμπορο σου έγινες η φλόγα του κόσμου αυτού…πως  να παρατήσεις τα κομμάτια σου πίσω…

Φωνάζεις  και καφιέσαι για αυτή σου την δύναμη…γιατί η καρδιά σου στράγγιξε και έγινε μικρή…μικραίνει πάντα η καρδιά σαν της χαρίσεις δύναμη…και γίνεται η δύναμη ο μοχλός του κόσμου σου…

Καλύτερα το τίποτα…γιατί εσύ γνωρίζεις το μεγαλύτερο δώρο που σου χαρίζει η δύναμη…την ματαιότητα…

Για αυτό τώρα που έβαλες πλώρη μπρος, σέρνε…σέρνε μαζί σου όσους πιο πολλούς μπορείς…μην αφήσεις την δύναμη σου να σκεπάσει τον κόσμο…παρά να τον τυλίξει στοργικά…

Σέρνε και ας είσαι ο μόνος δυνατός που σέρνει μαζί του τους αδύναμους…

Ένα στα στήθια σου παιδί

Μπορεί να γίνω θηριό…να γκρεμίζω βουνά και να τα βάζω με ένα κόσμο… να του κακιώνω και να μου κακιώνει…να τα βάζω με θεούς και δαίμονες και να βρίζω και να βλαστημάω…να πέφτω και να σηκώνομαι και να γίνομαι ξανά θεριό

Μα σαν βρεθώ στα στήθια σου, γίνομαι με μιας παιδί…ξεχνώ εκείνο το αγρίμι μέσα μου…για αυτό η γυναίκα έχει στήθια…για να γαληνεύει τον άντρα…εκεί θέλω να βρίσκομαι τα βράδια…έτσι ξέρω…μπορώ να σηκώσω έναν ολάκερο κόσμο στις πλάτες μου…αρκεί μοναχά να χω τα στήθια σου για προσκεφάλι μου…

Λευτεριά

Δεν γεννάει ήρωες τούτη η εποχή…ο ήρωας βαδίζει δίπλα με τον ρομαντισμό και τούτη η εποχή δεν έχει στάλα από κείνον…θαρρώ φταίει η ευκολία της…αυτή και που την χαρακτηρίζει…ο αγώνας για το εύκολο…

Μα κείνο το εύκολο δείχνει τόσο ακίνητο…να σκίζεσαι και να προχωράς…εκεί γεννιέται το ρομαντικό…εκεί γεννιέται ο ήρωας…εκεί που ακουμπά η παρακμή, εκεί   βγαίνει το μεγαλύτερο γέλιο…εκεί που μυρίζει θάνατο, εκεί μοσχοβολά και ζωή…εκεί που φτάνει το μάταιο, εκεί να γεννιέται με μιας και όλη η λευτεριά…είναι εκεί η αρχή, πάντα κοντά στο τέλος…γιατί όταν κρεμάσει η ελπίδα ξεπηδάει από μέσα της  μια πιο μεγάλη, μια πιο αληθινή και σου σφυρίζει στο αυτί κείνα τα λόγια…

Ε και…

Τέσσερα γράμματα μοναχά…

Ε και… γιατί όποιος χάνει δεν φοβάται τίποτα....για αυτό σου λέω άσε να κυνηγάς το εύκολο…εκεί είναι το κενό…άσε το και πιάσου με το λεύτερο…και θα ναι τούτα τα λόγια του ήρωα που θα χει γεννηθεί…

Ε και…τι είχαμε, τι χάσαμε…μόνο την λευτεριά μας…μόνο αυτή έχεις, μόνο αυτή σου μένει…   

 

 

 

 

 

 

Pos-t' ακους...(12)

Δώσε σημασία…εκεί είναι η συνουσία…στην υπομονή…κατάντια κάναμε τον έρωτα…σε ψέματα πατάει και αυτός…