Ο κουτός

Πόσο ανούσια η δύναμη του δεδομένου…εκεί που λες ότι κάτι σε έχει ακουμπήσει, έρχεται το απρόσμενο και καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν ισχύει…ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο…γιατί είσαι ακόμα μικρός και ας είναι η καρδία σου μεγάλη…και αν νομίζεις πως όλα τα χεις δεις, είσαι ακόμα τυφλός…για αυτό μην μιλάς με μεγάλα λόγια, γιατί τα μεγάλα λόγια είναι για τους μικρούς…σε ευχαριστώ…σε ευχαριστώ που μου έδειξες ότι υπάρχουν και δρόμοι μακριά από εκεί που ξέρω…μακριά από εκεί που φοβάμαι να δω…πόσο μικρός είμαι ακόμα…και πόσο μεγάλη έδειχνες…πόσο κουτός έδειχνα και ας είχα διαβάσει όλη την σοφία του κόσμου…πόσο σοφή έδειχνες και ας μην είχες διαβάσει τίποτα…  

Pos-t' ακους...(1)

Έλα πάρε με μια βόλτα…όλα εδώ γύρω τα χω δει

Σκόρπιες λέξεις για να περνά η ώρα…(1)

Του  μικρού Παναγιώτης ποτέ του δεν του άρεσαν τα πλούτη, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα και τα ωραία ρούχα, ούτε τα μυρωδάτα αρώματα…δεν βρήκε ποτέ του μια ουσία σε αυτά…του φαινόντουσαν τόσο ψεύτικα, τόσο άδεια και κρύα για να τον ακουμπήσουν …θα ήταν σαν να γέμιζε ένα ποτήρι νερό χωρίς να διψούσε ….ο μικρός Παναγιώτης ούτε έβρισκε ουσία και στο να ασχοληθεί  με όλους  εκείνους που τους άρεσαν τα πλούτη, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα ωραία ρούχα, και τα μυρωδάτα αρώματα…μπορεί εκείνοι να έβλεπαν κάτι που εκείνος δεν έβλεπε και αυτό δεν το πείραζε, αφού δεν είχε κάτι να ζηλέψει γιατί τίποτα από αυτά δεν ήθελε…αλλά είχε πάντα μια απορία…γιατί οι άνθρωποι εκείνοι, δεν είχαν γεμάτο βλέμμα και ένα  πλατύ  χαμόγελο και έδειχναν διψασμένοι με το νερό που έπιναν…μέχρι και εκείνος έδειχνε πιο χορτάτος από όλους αυτούς χωρίς να έχει πιεί από το νερό τους… και είχε συναντήσει και άλλους που είχαν πιο λίγα από πλούτη, μεγάλα σπίτια, ακριβά αυτοκίνητα, ωραία ρούχα και μυρωδάτα αρώματα, και έδειχναν και αυτοί λιγότερο διψασμένοι… τα πλούτη, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα ωραία ρούχα, και τα μυρωδάτα αρώματα, ο μικρός  Παναγιώτης τα έβλεπα μόνο σαν το ποτήρι και όχι σαν το νερό που θα έσβηνε την δίψα…το ήξερε γιατί μερικές φορές το είχε γευτεί εκείνο το νερό…το είχε γευτεί όταν κοίταζε τα μάτια της μικρής Μαρίας και τα πόδια της, όταν φόραγε εκείνες τις κοντές φούστες…το είχε γευτεί όταν έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του και όταν γρατζουνούσε εκείνο το μικρό γιουκαλίλι που είχε ζητήσει για δώρο από τους γονείς του…το είχε γευτεί όταν άκουγε εκείνο τον ωραίο σταθμό στο ράδιο, με την μουσική που τόσο λάτρευε…το είχε γευτεί όταν ξάπλωνε το καλοκαίρι στην παραλία και άκουγε τον ήχο της θάλασσας…το είχε γευτεί όταν κοίταζε εκείνα τα παλιά μεγάλα δέντρα…μα πως γίνεται όλα εκείνα τα απλά πράγματα, να έχουν μέσα τους τόσο νερό, αναρωτιόταν πάντα… πως γίνεται να σε ταξιδεύουν και να έχουν μέσα τους τόση μαγεία…ο μικρός Παναγιώτης, ποτέ δεν κυνήγαγε να πάρει καινούργιο ποτήρι , αλλά πάντα προσπαθούσε να γεμίσει με όσο περισσότερο νερό μπορούσε το ποτήρι που είχε ήδη… εξάλλου γιατί να αλλάξεις και να πάρεις ένα μεγαλύτερο ποτήρι αφού πάλι με την ίδια ποσότητα νερού θα το γεμίσεις…ο μικρός Παναγιώτης είχε καταλάβει ότι η ευτυχία δεν ήταν ένας κριμένος θησαυρός, που έπρεπε να τον βρει χωμένος μέσα σε κάποια πράγματα…ο μικρός Παναγιώτης είχε καταλάβει ότι η ευτυχία ήταν απλά μια επιλογή…για αυτό ο μικρός Παναγιώτης ήταν μικρός…επειδή έβλεπε την ευτυχία στην Μαρία και στα μπούτια της, στο ποδόσφαιρο και την μουσική, στην θάλασσα και στα παλιά, μεγάλα δέντρα… 

Τα Αδιέξοδα...

Επικίνδυνο πράγμα η σκέψη…κάποτε το θεωρούσα ευλογία…όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά…αλλά πλέον όσο περνάει ο καιρός, βλέπω όλο και περισσότερο την επικινδυνότητα της…οι σκέψεις μοιάζουν σαν μια μαύρη τρύπα,  όσο πιο πολύ τις επεξεργάζεσαι, τόσο πιο πολύ σε ρουφάνε…και σε οδηγούν στην ακινησία…

Αλλά νομίζω πρέπει να φτάσεις εκεί πρώτα, γιατί πως αλλιώς θα δεις την ουσία της ακινησίας σου…νομίζω, ότι όσοι ξεκινάν το ταξίδι αυτό της σκέψης, δεν φτάνουν ποτέ στην ακινησία τους, απλά πέφτουν όλο και πιο βαθιά μέσα στην τρύπα τους…θα μου πεις, τότε ίσως καλύτερα να μην ξεκινήσεις ποτέ αυτό το ταξίδι…καλύτερα να είχες την ευλογία να  γεννιόσουν ηλίθιος…αλλά πες μου άμα δεν φτάσεις σε αυτό σου το ακίνητο, σε αυτό σου το τίποτα, τότε πως θα κατανοήσεις…ποιος ο σκοπός της ευτυχίας, όταν αυτή στηρίζεται στο να μην χάσεις…πως τότε η πράξη σου θα προηγηθεί της σκέψεις σου…πως τότε η πράξη σου αυτή, θα έχει μέσα της όλο τον αυθορμητισμό σου, αλλά και όλη την σοφία και την σύνεσή σου…γιατί αλλιώς η πράξη  είναι απλά μια πράξη, χωρίς ουσία και χωρίς σκοπό…μια πράξη, ηλίθια …και θα ξεγελάς και θα ξεγελιέσαι και θα είσαι το τίποτα που είχε τα πάντα, το ακίνητο που ποτέ του δεν σταμάτησε να κινείται …θα είσαι ο ηλίθιος…όχι αυτός που είχε την ευλογία να γεννηθεί ηλίθιος, αλλά αυτός που είχε την επιλογή να γίνει…όχι την συνειδητή επιλογή, αλλά εκείνη της χωρίς ουσίας, εκείνης της χωρίς σκοπό…

Αν και πάντα μου φαινόταν γελοίο να ταμπελώνεις και να γενικεύεις τα πράγματα και τους ανθρώπους, μου φαίνεται μερικές φορές σαν να υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων…

αυτοί που τρέχουν και δεν κατανοούν ποτέ…και απλά τρέχουν στα τυφλά…επειδή  όλοι τρέχουν…χωρίς ουσία και χωρίς σκοπό

αυτοί που κατανοούν και δεν τρέχουν ποτέ…και απλά οι σκέψεις τους μένουν στις σκέψεις τους…άλλοτε, δεν τρέχουν επειδή φοβούνται, άλλοτε επειδή δεν τους βοήθησε κανείς και άλλοτε επειδή ο δρόμος που βρήκαν είναι γεμάτος τρικλοποδιές   

και τέλος, υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι, οι πολύ λίγοι, οι πάρα πολύ λίγοι …αυτοί που λάμπουν…αυτοί που πρώτα κατανοούν και μετά τρέχουν…τρέχουν εκεί που υπάρχει το όμορφο…η μάλλον δημιουργούν από μόνοι τους το όμορφο…γιατί ξέρουν τι είναι το όμορφο και δεν φοβούνται να το κάνουν

ο Νικόλας Άσιμος έλεγε, ότι όταν φτάσεις την ακινησία μπορείς παντού να ταξιδέψεις… τώρα νομίζω ότι καταλαβαίνω…

Οπότε βρε αδερφέ μην το σκοτίζεις  και πολύ…έτσι πάει…

   

Θέλει αντοχή να βρεις το ριζικό σου σε καθαρό οργασμό.



O Γυμνός...

Έχεις νιώσει ποτέ ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω σου…ότι όλοι γύρω σου, μοιάζει να σε κοιτούν με ένα βλέμμα τόσο ψυχρό και να σε κρίνουν για την κάθε σου ανάσα…και εσύ για όλα εκείνα τα ψυχρά βλέμματα, λες τα πιο ψεύτικα αστεία σου, ντύνεις τα καλύτερα ψεύτικα ρούχα σου, φτιάχνεις τα ψεύτικα μαλλιά σου και φοράς εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο σου…και είναι στιγμές που δεν αντέχεις…θέλεις να ουρλιάξεις, να σκίσεις τα ρούχα σου και να τρέξεις γυμνός και να τους πεις “τι κοιτάτε ρε, δεν έχετε δικές σας μούρες για να δείτε”…αλλά και πάλι δεν το κάνεις…γιατί ξέρεις ότι εκείνες οι ματιές κοιτάνε το καλύτερο σου ψέμα…είναι όμως κάποιες άλλες ματιές που δεν είναι σαν τις άλλες…μοιάζει σαν να σε χουν δει ήδη γυμνό…μοιάζει σαν να σε έχουν δει όταν γελάς, όταν χαίρεσαι, όταν κλαις και όταν στεναχωριέσαι…μοιάζει σαν να σε χουν δει όταν είσαι ο βασιλιάς του κόσμου αλλά και όταν είσαι ο ποιο αξιολύπητος ανθρωπάκος που έχει υπάρξει ποτέ…όταν πετάς στα σύννεφα από την χαρά σου και όταν σέρνεσαι ξανά στα πατώματα…και εσένα δεν σε νοιάζει…απλά γελάς και εσύ με τα χάλια σου και χαμογελάς με την χαρά σου…γελάς, σαν να βρίσκεσαι απέναντι σε ένα καθρέφτη και  βλέπεις μόνο τον εαυτό σου…γελάς σαν να μην φοβάσαι αν κριθείς…γιατί μοιάζει σαν εκείνη η ματιά να έχει δει την πιο όμορφη αλήθεια που έχεις μέσα σου…και όταν δεις μια τέτοια ματιά, όλα σαν να χάνουν για λίγο το χρόνο τους…θες να περπατήσεις μαζί της, θες να μιλήσεις μαζί της…θες να μπεις στην αγκαλιά της γυμνός…ίσως εκείνα τα μάτια να είναι τα μάτια των γονιών σου ή ίσως τα μάτια ενός φίλου σου…ίσως τα μάτια κάποιου που αγαπάς ή κάποιου που κάποτε αγάπησες…και δεν καταλαβαίνεις ποτέ γιατί εκείνα τα μάτια βλέπουν αυτή σου την αλήθεια και κυκλοφορείς γυμνός μπροστά τους…ίσως επειδή σε εκείνα τα μάτια βλέπεις και εσύ λίγο από τα δικά σου τα μάτια…ίσως επειδή βλέπεις και εσύ λίγο από την αλήθεια τους ή ίσως επειδή μερικές φορές όταν τα κοιτάς βαθειά μέσα τους, βλέπεις λίγο από την ψυχή τους…  

Fall in Love with Drugs...

Τι είναι το ναρκωτικό…;κάποτε ένας σοφός μου είπε ότι το ναρκωτικό είναι αυτό που εσύ θα το λατρέψεις και εκείνο δεν θα σε αγαπήσει ποτέ…τώρα το βλέπω ότι το χειρότερο από όλα είναι ένα…ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση…όταν ένας άνθρωπος σημαίνει τόσα πολλά για σένα, αλλά εσύ για αυτόν μοιάζεις σαν να μην υπάρχεις …ο έρωτας εκείνος, που κάνει την καρδιά σου τόσο ζεστή, αλλά η καρδιά της άλλης μοιάζει τόσο παγωμένη και αργά αργά παγώνει και την δικιά σου…που νιώθεις ένα μούδιασμα σε όλο σου το σώμα και να θες να φωνάξεις πως τρέμεις, αλλά εκείνη να έχει μια ηρεμία, σαν να μην συμβαίνει τίποτα και να μοιάζουν τα μάτια της να γελάν με τα δικά σου…και η θεραπεία για το ναρκωτικό αυτό, δύσκολη…τα χάδια εκείνα που δεν είναι δικά της  μοιάζουν σαν μην σου τα έδωσαν ποτέ και όλα τα άλλα ναρκωτικά μοιάζουν πολύ λίγα για να σε κάνουν να την ξεχάσεις…και σου έχει απομείνει μόνο το να σκέφτεσαι…να σκέφτεσαι πως θα ήταν άμα δεν είχες πάρει ποτέ εκείνο το ναρκωτικό…