Είναι
βράδυ…μα μοιάζει με πρωί…
Κουβαλά
τούτο το βράδυ όλη την μοναξιά
της μέρας…
Τα πιο
όμορφα καλοκαίρια είναι αυτά που δεν σχεδίασες…
Κύματα
γλιστρούν από το λαιμό σου και ο
ήλιος κάνει τα μαλλιά σου ξανθά…
Μοιάζει
σαν τώρα…
Και ο
κόσμος που θα σου χαρίσω…;
Ακόμα
μισοχτισμένος στην γωνία του δωμάτιού μας…
Σχεδόν
29 χρόνια και εκείνος φως δεν είδε…
Μα ο χρόνος
για φαντασία, είναι πολυτέλεια…
Δεν
ζητάω συγνώμη…γιατί το συγνώμη όταν ειπωθεί δηλώνει αδυναμία…μόνο όταν διορθωθεί είναι αληθινό…
Λασπώνουν τα όνειρα σαν δεν τα κυνηγάς μα πρέπει να μάθεις να περιμένεις
στην λάσπη…
Μια νότα
μαζεμένη σαν σταγόνα νερού θα σκάσει μια μέρα στο μέτωπο μου και θα με πλύνει…
Θα
περιμένεις μέχρι αυτό μου το
μπάνιο…
Και ύστερα τα καλοκαίρια ποτέ δεν θα τελειώνουν…
Και ύστερα τα καλοκαίρια ποτέ δεν θα τελειώνουν…
Ξημερώνει…
Είναι
πρωί…μα μοιάζει με βράδυ…
Κουβαλά
τούτο το πρωινό όλη την
μελαγχολία της νύχτας…
Γυάλισε τα
νύχια σου, για να κουβαλάς μαζί σου, πάντα τον καθρέφτη εκείνον που θα
καθρεφτίζει την φάτσα σου…
Και
να βλέπεις μέσα σε εκείνη, τα
δικά σου όνειρα που υπάρχουν ακόμα μες την λάσπη…
Αφήστε
με όλοι ήσυχο…έχω τον κόσμο μου να χτίσω…
Όχι εσύ…
Εσύ...;
Μείνε…
Όχι εσύ…
Εσύ...;
Μείνε…
