Της δύναμης η φτώχεια...

Μα η καρδιά είναι μικρή…πόσους ανθρώπους να χωρέσει…δεν τους χωράει όλους η δικιά μου…

Και τώρα που η πλώρη σου έβαλε μπρος, γιατί πρέπει να κοιτάξεις πίσω…;κανείς δεν κοίταξε όταν εσύ βρισκόσουν πίσω…μόνος σου σήκωσες το τομάρι σου και έφτασες εδώ…και ούτε μια στιγμή δεν γκρίνιαξες…μόνο ανάσταινες και προχωρούσες και ούτε ποτέ σου ζήτησες τίποτες από κανέναν…

Μα όχι κουτέ…μην ξεχνάς και εσύ…

Πως μπορείς να μην σκεφτείς τους ανθρώπους…;πάντα στους αδύναμους πατάει αυτός ο κόσμος…χίλιοι φωνάζουν για έναν να προχωρήσει…πάντα οι ανήμποροι πάνε τον κόσμο μπρος…πάντα το άδειο στομάχι φέρνει τον κόσμο τούμπα…για αυτό άλλαξες και συ και από το ανήμπορο σου έγινες η φλόγα του κόσμου αυτού…πως  να παρατήσεις τα κομμάτια σου πίσω…

Φωνάζεις  και καφιέσαι για αυτή σου την δύναμη…γιατί η καρδιά σου στράγγιξε και έγινε μικρή…μικραίνει πάντα η καρδιά σαν της χαρίσεις δύναμη…και γίνεται η δύναμη ο μοχλός του κόσμου σου…

Καλύτερα το τίποτα…γιατί εσύ γνωρίζεις το μεγαλύτερο δώρο που σου χαρίζει η δύναμη…την ματαιότητα…

Για αυτό τώρα που έβαλες πλώρη μπρος, σέρνε…σέρνε μαζί σου όσους πιο πολλούς μπορείς…μην αφήσεις την δύναμη σου να σκεπάσει τον κόσμο…παρά να τον τυλίξει στοργικά…

Σέρνε και ας είσαι ο μόνος δυνατός που σέρνει μαζί του τους αδύναμους…